83560 SDC10664

przez biuro podróży miejscowości wypoczynkowych c jęciu kogoś do pracy na podstawie ofert (według wcześn nych kryteriów). Decyzję należy uzasadnić.

2.8. Streszczanie tekstu lub filmu

Student ma za zadanie opowiedzieć w skrócie, np. filmjedenj tek. zdarzenie, przedstawić bieg wydarzeń z punktu widzenia różn staci. Wypowiedzi te często mają formę mieszaną, czyli skróconą wiadania lub relacjonowania.

2.9. Dyskusja

Jest to typ ćwiczenia, który może mieć formę:

S sterowaną, polegającą na podziale ról i pomocy nauczyciela wp gotowywaniu się wszystkich uczestników,

<► swobodną — bez ingerencji nauczyciela lub z jego minimalną porno

3. Bodziec dźwiękowy

Typy ćwiczeń, które opierają się na bodźcu dźwiękowym, to:

3.1.    Rozpoznawanie dźwięków

Ćwiczenie to polega nie tylko na zidentyfikowaniu danego dźwięku, np. m budzika, ale także sformułowaniu wypowiedzi, której ten dźwiękjestbią M czyli ułożeniu kilku zdań wyjaśniających, w czyim dzwoni domu, kto go fl wyłącza, która może być godzina itp. Mogą to być pytania i odpowiedzi.

3.2.    Historyjka dźwiękowa

Ćwiczenie to wymaga od nauczyciela sporządzenia odpowiednich na-grań. Chodzi o serię wjakiś sposób powiązanych ze sobą dźwięków: bu-^M dzik, ziewanie, szum wody, otwieranie okna, śpiew ptaków, brzęk duczo-^M nego szkła, okrzyk itd. Na tej podstawie student opowiada historyjkę.

3.3.    Tekst z przerwami na wypowiedź studenta i inne materiaty laboratoryjne

Nauczyciel może odpowiednio manipulować dostępnymi materiał mi, np. zatrzymywać lub wyciszać fragmenty tekstów mówionych w cc-lu uzyskania zamierzonego celu.

3.4. Wszelkie ćwiczenia na rozumienie ze słuchu wymagające wypowiedzi ustnej

VII. ŁĄCZENIE MÓWIENIA Z INNYMI SPRAWNOŚCIAMI

|ak już powiedziano, mówienie jest bardzo ściśle związane ze słuchaniem, stąd niektóre ćwiczenia same w sobie łączą obie te sprawności, t więc te, w których bodźcem jest dźwięk, a także np. zabawa w „głuchy telefon”, rozmowy telefoniczne, czy odpowiedzi na pytania. Często też punktem wyjścia do ćwiczenia ustnego jest tekst pisany, a potem znowu zadaje się zadanie polegające na czytaniu. Najczęściej jednak po mówieniu następuje pisanie. Jest to logiczna i korzystna kolejność następowania po sobie sprawności, wśród których pisanie powinno być ostatnie.

Ciekawym sposobem łączenia wszystkich sprawności jest odczytywanie w parach swoich prac pisemnych, co powinno wiązać się z wzajemnym poprawianiem prac, a po sprawdzeniu przez nauczyciela - ich przepisaniem.

Wymienione wyżej techniki trudno przypisywać do poszczególnych poziomów zaawansowania, można je bowiem stosować w zależności od charakteru grupy, jej zainteresowań i zdolności. Pewne jest to, że nie można zadać uczącym się wykonania zadania bez uprzedniego drobiazgowego objaśnienia i upewnienia się, że polecenie zostało zrozumiane.

VIII. OCENA POSTĘPÓW W MÓWIENIU

Obiektywna ocena tekstu mówionego nie jest łatwa, dlatego w czasie egzaminów osiągnięć i biegłości musi być wystawiana przez komisję składającą się przynajmniej z dwóch osób. Nauczyciel, który zna studenta, łatwiej podlega subiektywnym emocjom i wiedzy pozaegzaminacyjnej (np. z lekcji). W pewnych sytuacjach można się posłużyć zapisem dźwiękowym (nagraniem) wypowiedzi studenta.

Jeśli chodzi o klasowe ćwiczenia w mówieniu, to lepiej ich nie oceniać I zwłaszcza na początku. Zawsze trzeba chwalić i nagradzać samą chęć mówienia. Jednak czasem nie można uniknąć wystawiania ocen, a w celu ich zobiektywizowania dobrze jest wyznaczyć sobie kryteria, według których odpowiedzi będzie się punktować. Można wypracować