DIGDRUK00167211 1L

II.

Uroczystości i obrzędy.

Święto Kupały.

(Według Starej Baśni Kraszewskiego.)

Święto Kupały, jedno z najuroczystszych świąt, obchodzili staizy Słowianie w dzień przesilenia dnia z nocą, na cześć boga dnia i światłości. Kupało znaczyło toż samo, co kąpiel przez ogień czyli oczyszczenie przez ogień. W dniu tym uroczystym w każdym zakątku ziemi słowiańskiej, nad Elbą i Wisłą, nad Dniestrem i Rodanem, nad morzem Baltyckiem i Adryjatyckiem — rozpalano ogniska. Z różnych stron: ze wschodu i zachodu, z północy i z południa schodzili się Słowianie na oną uroczystość.

Zaledwie świt zarumieni! niebo, zrywali się chłopcy z pościeli, biegli do lasu po drzewo i wśród miejsc pustych ustawiali stosy wysokie, szerokie u dołu, w górze spiczaste. Od rana wśród lasu rozlegał się łoskot siekiery, krzyk spłoszonego ptactwa i śmiechy młodzieży. Drzewo, z którego stosy robili, musiało być świeże, bo kolo niego żywi, młodzi i zdrowi zabawiać się mieli; suchego drzewa Słowianie tylko dla umarłych używali, ponieważ w ich przekonaniu w suchem śmierć gościła. W chatach niewiasty zajęte były tymczasem pieczeniem kołaczy i przygotowaniem mięsiwa.