Image006201

53

z losem, w rzeczywistości los z nimi igra, wyniesie i strąci.

Trylogia Rostworowskiego w sumie swej stanowi krytykę niemrawych stron naszego życia i pod tym względem stanowi rozszerzenie i pogłębienie idei, które kiełkowały już w Anty-chryście. Na los człowieka składa się charakter i środowisko, chodzi więc o to, by zdrowe środowisko wydawało mocne chacharaktery, by warunki życia sprzyjały wybijaniu się jednostek dzielnych. Trylogię więc dramatyczną kształtował Rostworowski, jako pedagog i socjolog, rozumiejąc dobrze, że bez oparcia o te zasadnicze czynniki, kształtujące życie, sama moralistyka wisi w powietrzu.

Szydząc z wad, a współczując biedzie człowieka, mieszając w swym rozległym obrazie łzy i śmiech, groteskę i patos, szuka poeta poza przypadkowością zdarzeń pewnego ładu i uczy, że człowiek jest sam sprawcą swego losu w tym sensie, że wiele zależy od jego wobec życia postawy.

Rostworowski, podobnie jak Krasiński, uporczywie krążył około zagadnienia rewolucji. W latach ostatnich czynił specjalne studia nad techniką rewolucji i doszedł do pewnych wniosków