Image012701

GÓRNY EGIPT

O! wierzajcie mi!... potężna była walka w jego wnętrznościach! Rwał sobie włosy! (Przepraszam!... Chciałem powiedzieć) zgrzytał stuma zębami, pomyślawszy o niepodobieństwie posiadania w stanie żywym lubej mu istoty. Miłość zanadto oczyściła wrodzone skłonności, aby mógł pomyśleć o zadowolnie-niu swej żądzy chwilowem brutalnem posiadaniem i śmiercią kochanki. Czuł on dobrze, że się rozstawał z swoją dziką naturą, ale był jeszcze w stanie Roberta, gdy go Alixa odwodzi od rad Bertrama... Ubolewał on także nad swą fizyczną szpetnością! «Czemuż (mawiał do siebie jak Quasimodo), czemuż, gdy moje uczucia są teraz uczuciami anioła, czemuż zawsze szatańską mam postać ?»

«Czemuż?...» (mawiał on także do siebie). «Czemuż przeznaczenie związało mnie na wieki, kiedy pojmuję teraz, lepiej od ogółu, powab i rozkosze innego życia!...»

Mijały dnie i miesiące, a król krokodylów usychał z miłości. Przyćmiły się jego źrenice; wysuszały się od westchnień płuca, zapadły policzki, a Fatma, zwodnicza niewiasta, zaprzestała nawet chodzić po wodę i połączyła się małżeńskim związkiem z młodym Abdallą. Król krokodylów zawsze miał nadzieję! Choć już oddawna nie był zoczył swej lubej, czekał cierpliwie; czekał przez tygodnie i przez miesiące,

Nareszcie zoczył Fatmę... szła ona z dzbankiem po wodę, trzymając na ręku kilko - miesięcznego chłopczyka, którego tuliła do łona. Wstrząsnęło się jak serce wulkanu łono króla krokodylów!... Rzucił na Fatmę

116