Img00127

131

i związków, które stają się nadprzewodnikami, przy czym stale odkrywane są coraz lo nowe nadprzewodniki. Wśród związków nadprzewodzących wiele jest takich, w których żaden ze składników z osobna nie jest nadprzewodnikiem (np. CuS). Wśród nadprzewodników spotyka się również substancje organiczne, jak np. anilina czy pirydyna w postaci monomolekulamych warstw.

Temperatury krytyczne wszystkich pierwiastków nadprzewodzących zebrano w tablicy 2.84-1. W normalnych warunkach najwyższą temperaturę krytyczną 9,2 K wykazuje niob.

Wartości krytyczne 2.85. Obok temperatury krytycznej, najważniejszego parametru charakteryzującego nadprzewodnik, istnieją dwie inne wielkości charakterystyczne dla materiału nadprzewodzącego: krytyczne pole magnetyczne i krytyczna gęstość prądu.

Jeśli natężenie pola magnetycznego, w którym umieszczono nadprzewodnik przekroczy pewną wartość krytyczną H_k, nadprzewodnictwo zniknie, aby powrócić znowu, gdy natężenie pola zmniejszy się do wartości H<H_k. Krytyczna wartość natężenia pola zależy od rodzaju materiału i zmienia się z temperaturą. Pole krytyczne (lub też indukcja pola krytycznego) jest największe w temperaturze absolutnego zera i w przypadku „idealnego” nadprzewodnika maleje parabolicznie ze wzrostem temperatury wg zależności

B_k(T) = B_k( 0)

(2.85-1)

Każda z krzywych B_k(T) na rys. 2.85-1 rozdziela ćwierćpłaszczyznę T-B na dwa obszary: obszar fazy nadprzewodzącej (pod krzywą) i obszar fazy normalnej (reszta ćwierćpłaszczyzny).

Podawane w tablicach (por. tabl. 2.84-1) wartości temperatur krytycznych nadprzewodników odnoszą się do sytuacji gdy B = 0.

Rys. 2.85-1. Krytyczna wartość indukcji pola magnetycznego w zależności od temperatury dla niektórych nadprzewodników I rodzaju