img12001 djvu

jO

Do Ignacego Krasickiego, biskupa Warmińskiego.

NA PRZYJAZD JEGO DO WARSZAWY R. 1782.

Książę! (bo rozum, słuszność, urodzenie zlały Razem na twą osobę ten tytuł wspaniały).

Powiedz, czy wrodzonego nic piętna nie zetrze? Czyli miłe jak dawniej ojczyste powietrze;

Czy w obcym będąc syty łaski pańskiej kraju, Przestaje już być w tobie ludzkość we zwyczaju?

Bo co my, cośmy twymi ziomki przedtem byli, Żadnej w tobie odmiany teraz nie zoczyli.

Byłeś przedtem rozumny, przyjeżdżasz z rozumem, Byłeś wzięty z przymiotów, wracasz z ozdób tłumem. I choć na to przywilej nikomu niedany,

Jakoś od nas wyjechał, tak wracasz kochany.

Ale ty z twojej strony przyznaj mi to, Hrabia,

Że twe przybycie dziwy w Warszawie wyrabia.

Ja, com niechętnej Muzy doznawał niełaski,

Com gorzej wiersze pisał niżeli Bielawski,

Czując odmianę pióra mego oczewistą,

Śmiem się ciągnąć do ciebie z słodkim organistą,¹) Który przejęty mnogich twoich pochwał likiem,

Choć nie myślał Warmińskim zostać kanonikiem, Przecież dzieląc słuszności swoje dłuto-łupem,

Czcił z rozumem Biskupa i rozum z Biskupem. Powiedz jeszcze, po coś się miał do nas przenosić, Czyli robić na sławę? miałeś jej tam dosyć. Zwłaszcza komu jak tobie natura łaskawa:

Nie ty gonisz za sławą, lecz za tobą sława.

Kto się z losem rozprzęgnie, a z niecnotą zbraci,

*) Kajetan Węgierski, autor poematu Organy.