Omów konfigurowanie komputera do pracy w sieci lokalnej i globalnej w systemie Windows XP
Konfiguracja sieci w Windows XP
Windows podczas instalacji sam napewno już zainstalował kartę sieciową oraz wszystkie protokoły, niezbędne do konfigurowania sieci. Załóżmy że karta sieciowa została pomyślnie zainstalowana wówczas wykonujmy czynność:
Przechodzimy do "Panelu Sterowania" >> "Połączenia sieciowe" i wybieramy "Połączenia Lokalne" a z nich "Właściwości"
Pokaże ci się okno, jak poniżej, z listą zainstalowanych składników.
Powinno być "Klient sieci Microsoft Networks", "Udostępnianie plików i drukarek w sieciach Microsoft Networks" no i najważniejsze "Protokół internetowy (TCP/IP)".
Resztę najlepiej wyrzucić m.in. "Harmonogram pakietów QoS" oraz odznaczyć wszystko w zakładce "Uwierzytelnianie". Obie te czynności nie są konieczne ale warto tak jednak postąpić.
Teraz wybieramy "Właściwości" Protokółu internetowego (TCP/IP) i pokaże nam się poniższe okno.
W polu "Adres IP" wpisujemy swoje parametry. Pozostałe dane są identyczne jak na obrazku czyli:
"Maska podsieci" 255.255.255.0
"Brama domyślna" 192.168.1.1
Proponowane DNS'y to:
własny DNS: 212.160.68.38 lub to samo inaczej pisane czyli 192.168.1.1
Inne DNSy: 212.160.68.2, 194.204.159.1, 194.204.152.34
Teraz powinniśmy już mieć Internet. Jeśli jesteśmy połączeni z jakimiś komputerami w sieci należałoby uzyskać dostęp do otoczenia sieciowego. Zatem aby uzyskać dostęp do "Otoczenia Sieciowego" czyli Sieci LAN
W tym celu wybieramy "Zaawansowane" z "Właściwości" Protokółu internetowego (TCP/IP) i przechodzimy do zakładki "WINS"
Najważniejsze to zaznaczyć opcje "Włącz system NetBIOS przez TCP/IP" no i następnie potwierdź wszystkie zmiany.
Teraz wystarczy że sprawdzimy czy należymy do tej samej Grupy Roboczej co inni użytkownicy tej sieci i czy mamy nazwę komputera zgodną z naszymi oczekiwaniami.
W tym celu przechodzimy do "Panelu Sterowania" >> "System" i wybieramy zakładkę "Nazwa komputera"
Oczywiście "Nazwa komputera" jest dla każdego indywidualna, w celu zmiany parametrów wybieramy przycisk "Zmień"
Po potwierdzeniu wszystkich zmian i restarcie komputera będziemy mogli się cieszyć Internetem i siecią LAN.
Omów polecenie DOS ( podaj składnie, zastosowanie, parametry, przykłady zastosowań). ERASE, RMDIR
DOS (ang. Disk Operating System) - rodzina systemów operacyjnych, często utożsamiana z najstarszym systemem operacyjnym komputerów IBM-PC który powstał ok. 1980 roku.
Na komputerach PC dalej jest używany np. w księgowości. Pracuje w trybie znakowym, ale programy mogą pracować w trybie graficznym o ile na to pozwala karta graficzna. Istnieją także nakładki graficzne, np. w MS-DOS jest to DOSShell (od wersji 5.0), OpenGEM lub wczesne wersje Microsoft Windows.
DOS jest systemem jednozadaniowym i jednoużytkownikowym. W przeciwieństwie do systemów Uniksowych, nie był tworzony z myślą o pracy w sieci, lecz był raczej adresowany do indywidualnych użytkowników jako system dla komputerów do domu i biura. Nie posiada wbudowanego zarządzania pamięcią i ochrony pamięci: ze względu na te braki nie jest to system bezpieczny.
Programy DOS-owe mogą być uruchamiane w systemie Windows czy Linux na emulatorze DOSBox lub DOSemu. DOSemu jest tylko maszyną wirtualną do działania wymaga którejś z wersji DOS-a. Istnieją obecnie darmowe implementacje tego systemu, np. FreeDOS-a. Niektóre programy napisane dla DOS-a działają w systemie Windows.
DEL lub ERASE - Usuwanie plików
Jest to polecenie rezydentne. Można kasować pojedynczy zbiór lub grupę zbiorów jeśli podamy nazwę niejednoznaczną. Polecenie nie usuwa plików mających atrybut READ ONLY (tylko do odczytu).
Składnia
del [dysk:][ścieżka] nazwa_pliku [...] [/p] [/f] [/s] [/q] [/a[:atrybuty]]
erase [dysk:][ścieżka] nazwa_pliku [...] [/p] [/f] [/s] [/q] [/a[:atrybuty]]
Parametry
[dysk:][ścieżka] nazwa_pliku
Określa lokalizację i nazwę pliku lub zestawu plików, które mają być usunięte. Parametr nazwa_pliku jest wymagany. Można używać wielu nazw plików. Należy oddzielać nazwy plików spacjami, przecinkami lub średnikami.
/p Monituje o potwierdzenie zamiaru usunięcia określonego pliku.
/f Wymusza usunięcie plików tylko do odczytu.
/s Usuwa określone pliki z bieżącego katalogu i wszystkich jego podkatalogów. Wyświetla nazwy plików podczas ich usuwania.
/q Określa tryb cichy. Monity o potwierdzenie zamiaru usunięcia plików nie są wyświetlane.
/a Usuwa pliki na podstawie określonych atrybutów.
atrybuty
Atrybuty pliku:
/? Wyświetla Pomoc w wierszu polecenia.
Korzystanie z parametru /p
Jeżeli używany jest parametr /p, polecenie del powoduje wyświetlenie nazwy pliku i wysyła następujący komunikat:
FileName, Delete (Y/N)?
Aby potwierdzić usunięcie, należy nacisnąć klawisz T. Aby anulować usunięcie i wyświetlić nazwę następnego pliku (jeżeli została określona grupa plików), należy nacisnąć klawisz N. Aby zatrzymać wykonywanie polecenia del, należy nacisnąć klawisze CTRL+C.
Wyłączanie rozszerzeń poleceń
Jeżeli rozszerzania poleceń są wyłączone, opcja wiersza polecenia /s powoduje wyświetlenie wszystkich nazw plików, które nie zostały odnalezione, zamiast nazw usuwanych plików (tzn. zachowanie jest odwrotne).
Usuwanie wielu plików naraz
Można również używać symboli wieloznacznych (* i ?), aby usuwać więcej niż jeden plik jednocześnie. Aby uniknąć niezamierzonego usunięcia plików, należy jednak z rozwagą używać symboli wieloznacznych z poleceniem del. Na przykład jeżeli zostanie wpisane następujące polecenie:
del *.*
Polecenie del spowoduje wyświetlenie następującego monitu:
All files in directory will be deleted! Are you sure (Y/N)?
Aby usunąć wszystkie pliki w bieżącym folderze, należy nacisnąć klawisz T, a następnie nacisnąć klawisz ENTER. Aby anulować usunięcie, należy nacisnąć klawisz N, a następnie nacisnąć klawisz ENTER.
Przed użyciem symboli wieloznacznych z poleceniem del w celu usunięcia grupy plików można przeglądać listę nazw wszystkich plików wchodzących w skład danej grupy, używając polecenia dir z tymi samymi symbolami wieloznacznymi.
Po usunięciu pliku z dysku przy użyciu polecenia del nie można odzyskać tego pliku.
Przykłady
Aby usunąć wszystkie pliki w folderze o nazwie Test na dysku C:\, należy wpisać dowolne z następujących poleceń:
del c:\test
del c:\test\*.*
RMDIR - Usuwa katalog.
Składnia
rmdir [dysk:]ścieżka [/s] [/q]
rd [dysk:]ścieżka [/s] [/q]
Parametry
[dysk:]ścieżka Określa lokalizację i nazwę katalogu, który należy usunąć.
/s - Usuwa określony katalog i wszystkie podkatalogi, łącznie z plikami. Za pomocą parametru /s można usunąć drzewo.
/q - Wykonuje polecenie rmdir w trybie cichym. Usuwa katalogi bez potwierdzenia.
/? Wyświetla Pomoc w wierszu polecenia.
Nie można usunąć katalogu zawierającego pliki ukryte lub systemowe.
Nie można usunąć katalogu zawierającego pliki ukryte lub systemowe. W przypadku próby wykonania tej operacji pojawi się następujący komunikat:
The directory not empty
Za pomocą polecenia dir można wyświetlać listę plików ukrytych i systemowych, a za pomocą polecenia attrib usuwać atrybuty „Ukryty” i „Systemowy” plików.
Używanie znaku ukośnika odwrotnego w parametrze ścieżki
Jeżeli wstawiono znak ukośnika odwrotnego (\) przed nazwą pierwszego katalogu w ścieżce, katalog jest traktowany jak podkatalog katalogu głównego, niezależnie od bieżącego katalogu. Jeżeli nie wstawiono znaku ukośnika odwrotnego (\) przed nazwą pierwszego katalogu w ścieżce, katalog jest traktowany jak podkatalog bieżącego katalogu.
Usuwanie bieżącego katalogu
Za pomocą polecenia rmdir nie można usunąć bieżącego katalogu. Należy najpierw przejść do innego katalogu (niebędącego podkatalogiem bieżącego katalogu), a następnie użyć polecenia rmdir ze ścieżką. W przypadku próby usunięcia bieżącego katalogu pojawia się następujący komunikat:
The process cannot access the file because it is being used by another process.
Przykłady
Aby usunąć katalog o nazwie \Użytkownik\Kowalski, należy najpierw upewnić się, że katalog jest pusty. W tym celu należy wpisać:
dir \użytkownik\kowalski /a
Powinny być wyświetlone tylko symbole „.” i „..”.
Następnie z dowolnego katalogu z wyjątkiem \Użytkownik\Kowalski należy wpisać:
rmdir \użytkownik\kowalski
Aby usunąć katalog \Użytkownik i wszystkie zawarte w nim podkatalogi i pliki, należy wpisać:
rmdir /s \użytkownik
Omów jak ożywić komputer po awarii.
Opisz programy jakie użyjesz i do czego służą. LINUX
Programów do ożywienia komputera po awarii w systemie operacyjnym Linux jest bardzo dużo. Ze względu na ich różnorodność opiszę te które ja bym wybrała.
System Rescue CD jest to bootowalna płyta ratunkowo-diagnostyczna zawierająca unikalny zestaw najlepszych programów narzędziowych, użytkowych i diagnostycznych oraz najlepszy ratunkowy system operacyjny.
Rys.1 Okno startowe Rescue CD
QTParted - zarządzanie partycjami
QT_Parted to program do edycji partycji. Potrafi m.in. zmieniać rozmiar partycji FAT i NTFS i często używany jest podczas instalacji różnych dystrybucji. Kolejną zaletą jest prosty i czytelny interfejs graficzny.
Po lewej stronie w programie mamy listę wykrytych dysków. Gdy zaznaczymy wybrany poniżej pojawią się jego dane techniczne a po prawej układ partycji. Na górze mamy całe menu do edycji i tworzenia nowych partycji.
Od lewej: Cofnij i Potwierdź (commit) - potwierdź wykonuje wszystkie wprowadzone zmiany. Następnie mamy właściwości (opis partycji), utwórz (create) (tworzenie nowej partycji), formatuj (format), zmień rozmiar (resize), przesuń (move) (zmienia położenie partycji) i usuń (delete). By stworzyć partycję musimy zaznaczyć w prawym "dolnym" menu wolne miejsce a nie istniejącą partycję. Jeżeli nie mamy wolnego miejsca musimy usunąć bądź zmniejszyć istniejące partycje.
Rys. 2 Okno programu - QtParted
Tworzenie partycji Partycje tworzymy w prosty sposób. Zaznaczamy wolną przestrzeń i klikamy Utwórz. Pojawi się menu z którego wybieramy typ partycji i rozmiar.
Linuksowe partycje to ext2, ext3, reiserfs. Używamy generalnie dwóch ostatnich. Dodatkowo powinniśmy stworzyć partycję SWAP (linu-swap) o rozmiarze wg. teorii 2x rozmiar RAMu, lecz około 500 MB powinno wystarczyć. Jeżeli chcemy wykonywać na komputerze skomplikowane operacje, możemy stworzyć większą partycję swap (ok 1 GB).
Partition Image
Partition Image jest kompleksowym rozwiązaniem umożliwiającym wykonanie kopii zapasowej dysku. Partimage jest rozprowadzane na zasadach publicznej licencji GNU (GPL), dostępne są źródła programu, które można skompilować w systemach uniksowych. Aplikacja opiera się pośrednio na architekturze klient - serwer. Serwer - partimaged - służy jedynie do udostępniania zmagazynowanych obrazów partycji dla klientów. Umożliwia wykorzystanie autoryzacji poprzez SSL i protokołów TCP/IP lub UDP. Administratorzy bezpieczeństwa mogą uruchomić demona w chrootowanym środowisku. Partimage do działania poprzez sieć nie potrzebuje jednak dedykowanego serwera, działa również z serwerami plików wspieranymi przez Linuksa np. NFS czy SMB.
Aplikacja do wykonywania kopii partycji działa jedynie w systemach uniksowych. Cała operacja sprowadza się do podmontowania systemu plików na którym zapiszemy obraz, uruchomienia partimage, wskazania partycji do skopiowania, ścieżki obrazu w którym zostanie zapisana partycja oraz kilku innych opcji (parametrów dostępu do serwera dedykowanego, algorytmu kompresji, rozmiaru plików czy opisu obrazu). Przywracanie obrazu wygląda podobnie, warto jednak w niektórych przypadkach nie zapomnieć o MBR dysku. Cała operacja daje się całkowicie oskryptować i zautomatyzować, więc z pewnością to rozwiązanie może być ciekawe dla administratorów. Program umożliwia zabezpieczanie danych przed np. awarią systemu czy sprzętu, sieć/środowisko w którym funkcjonuje kilkanaście/kilkadziesiąt stacji roboczych o tej samej konfiguracji sprzętowej - w razie awarii któregoś z systemów na stacji roboczej możemy szybko (partycja ok. 5GB ~ 15 min.) przywrócić gotowy do pracy system z centralnego serwera.
Rys. 3 Okno programu Partition image
Midnight Commander
Midnight Commander jest programem do zarządzania plikami i katalogami w systemach unixowych. Jest wizualną powłoką, zatem wszystkie operacje można wykonać bez żmudnego wpisywania poleceń, używając "graficznego" interfejsu. MC pozwala na operowanie na plikach za pomocą myszki oraz używanie klawiszy funkcyjnych i kursora. Ekran Midnight Commandera podzielony jest na dwie części, a każda z nich wyświetla katalogi/pliki bądź informacje o nich. Dzięki temu możliwe jest szybie przenoszenie, kopiowanie plików, bez podawania ścieżki (program zrobi to za nas, wystarczy tylko potwierdzić). Górna belka służy do wyboru poleceń. Wywołuje się ją wciskając klawisz F9 i za pomocą kursorów kieruje na odpowiednią pozycję. Na dolnym pasku możemy wpisywać polecenia, tak jak byśmy pracowali na powłoce.
Rys.4 Midnight Commander
Midnight Commander jest bardzo podobny do Nortona znanego wszystkim użytkownikom DOSa. Ten sam interfejs użytkownika, te same skróty klawiaturowe i klawisze funkcyjne, ułatwiają pierwszy kontakt z programem.
11