CYPRIAN NORWID „FORTEPIAN SZOPENA” - wiersz ten opisuje wielkiego polskiego pianistę Fryderyka Szopena. Do napisania tego wiersza skłoniło poetę: wyrzucenie fortepianu Szopena, znajomość Szopena z Norwidem i ich bliska przyjaźń oraz uznanie dla muzyki skomponowanej przez Niego. Na początku wiersza poeta ukazuje nam obraz chorego artysty. Skupia uwagę na „alabastrowej” ręce która trącają o klawisze wydobywając z nich urzekające dźwięki, ręka ta zlewa się z kolorem klawiatury z kości słoniowej. Oburzeniem napawają autora warszawskie wydarzenia z powstania styczniowego, gdy żołnierze carscy wyrzucają fortepian naszego wielkiego artysty na bruk. Norwid z wielkim mistrzostwem oddał grozę wydarzenia poprzez opis fortepianu, podobnego do trumny, wydającego złowieszcze dźwięki w momencie upadku instrumentu. Głównym motywem wiersza jest ukazanie wielkości muzyki polskiego kompozytora. Najbardziej cenne cechy muzyki Szopena to ludowość, prostota i doskonałość, wartości moralne polegające na zdolności uszlachetniania słuchaczy i narodowy charakter. Norwid stawia Szopena obok najwybitniejszych artystów, którzy najbardziej zbliżyli się do doskonałości. Są nimi Dawid (psalmista), Fidiasz (grecki rzeźbiarz), Ajschylos (dramaturg).