PRZEMÓWIENIE NA SPOTKANIU STARYCH KOLEGÓW SZKOLNYCH
Drodzy Przyjaciele!
Drodzy Koledzy!
Po tylu latach czuję się nieco zakłopotany, jak właœciwie mam się do Was zwracać. Ale zostawny to, witajcie na naszym spotkaniu z okazji dwudziestopięciolecia naszej matury.
Tym razem udało nam się dotrzeć do 28 kolegów, z czego zjawiło się 16. Oznacza to udział 57,14 procentowy, co wcale nie jest złym rezultatem. Dwanaœcie naszych koleżanek i kolegów nie przyjechało, oœmioro przysłało usprawiedliwienie, co daje wynik 66,66 nieobecnych, co też nie jest złym wynikiem. Naszego zamiaru, byœmy się dzisiaj zebrali wszyscy, którzy szlifowaliœmy przed laty szkolne ławki, nie udało nam się niestety zrealizować.
Pozwólcie mi, bym w naszym gronie przywitał serdecznie goœcia honorowego, pana Mariana Poznańskiego, naszego niezapomnianego wychowawcę.
Szczególne podziękowania składam na ręce naszych koleżanek Ani i Kasi, które zorganizowały nasze dzisiejsze spotkanie, dokonując cudów, by dotrzeć do Was wszystkich. To one też, choć bardzo się broniłem, namówiły mnie bym wystąpił dzisiaj w roli mówcy.
Od naszej matury minęło już ćwierć wieku i nic dziwnego, że nasze drogi się rozeszły. Właœciwie niewiele wiemy o sobie, czym się zajmujemy, gdzie mieszkamy. Dlatego proponuję, byœmy zaspokoili tę wspólną ciekawoœć. Spróbujmy się nieco odsłonić i opowiedzieć innym o tym, kim teraz jesteœmy, co porabiamy, jak żyjemy, ku czemu zmierzamy.
Wiemy wszyscy, że na zawsze odeszli od nas nasi koledzy Zbyszek i Władek. Uczcijmy minutą ciszy ich pamięć.
Serdecznie dziękuję Wam za Waszą obecnoœć. Bawmy się zatem i wspominajmy do syta stare, dobre czasy.