1. Układ - oznacza dowolny wyodrębniony zbiór substancji, których przemiany badamy, wraz z przestrzenią, w której się one znajdują. Każdy układ dąży samorzutnie do osiągnięcia stanu minimum energii. Dotyczy to również układów, w których zachodzą reakcje chemiczne. (układy otwarte i izolowane)

Otoczenie - jest wszystko, co nie należy do układu

2. r. endotermiczna - reakcja w której układowi trzeba dostarczyć energii w postaci ciepła

3. r. egzotermiczna - reakcja w której energia w postaci ciepła jest wydzielana (N₂ + 3H₂ = 2NH_3(g) +Q)

5. Szybkość reakcji chemicznej - odpowiada zmianie stężenia molowego substratu lub produktu w jednostce czasu (v = k * c, gdzie v - szybkość reakcji, c - stężenie molowe substratu, k - stała szybkości reakcji)

6. Duży wpływ na szybkość reakcji ma stopień rozdrobnienia substratów. Reakcja może zachodzić tylko w miejscu, w którym reagujące substancje stykają się ze sobą, np. na powierzchni metalu zanurzonego w roztworze. Im większa jest powierzchnia ich styku, tym reakcja zachodzi szybciej. Największą szybkością charakteryzują się zwykle reakcje między substratami znajdującymi się w tej samej fazie (np. w roztworze albo w fazie gazowej)

7. Szybkość reakcji jest wprost proporcjonalna do stężenia substratów (lub ich ciśnień cząstkowych, gdy reakcje zachodzą w fazie gazowej)

8. W większości przypadków im wyższa temperatura, tym szybkość reakcji jest większa. (Reguła van't Hoffa - Przy podwyższeniu o 10 stopni temperatury układu reagującego stała szybkości reakcji wzrasta 2 do 4 razy. Obniżenie temperatury układu o 10 stopni powoduje zmniejszenie stałej szybkości reakcji w takiej samej proporcji.

9. wzrośnie 4 do 16 razy

10. Inhibitor (katalizator ujemny) - katalizator, który podwyższa energię aktywacji i zmniejsza szybkość reakcji.

12. Energia aktywacji - minimalna porcja energii potrzebna do zainicjowania reakcji (jest to ilość energii potrzebna do wytworzenia z cząsteczek substratów kompleksu aktywnego zdolnego do przejścia w produkty)

13. Szybkość reakcji chemicznej zależy od:

-typu reakcji

-rodzaju reagujących ze sobą substancji

-stopnia rozdrobnienia substratów

-stężenia (lub ciśnienia) substratów

-temperatury

-obecności katalizatorów

-cech środowiska reakcji, np. rodzaju rozpuszczalników

15. Prawo stałości składu - Stosunek mas pierwiastków w dowolnym związku chemicznym jest stały i charakterystyczny dla danego związku chemicznego. Oznacza to, że dowolny związek chemiczny ma ściśle określony i stały skład ilościowy, niezależny od sposobu jego otrzymania.

16. Mol - to jednostka liczności materii, która zawiera tyle samo atomów, jonów, cząsteczek albo innych cząstek, ile atomów węgla zawartych jest w 0,012 kg izotopu węgla ¹²C.

17. Liczba Avogadra - jest to liczba atomów w 0,012 kg izotopu ¹²C, a tym samym liczba cząstek w 1 molu materii, wynosi

28. RÓWNOWAGA CHEMICZNA, stan dynamiczny odwracalnej reakcji chemicznej, w którym stężenia reagentów w danych warunkach ciśnienia i temperatury nie ulegają zmianie, tzn. szybkości przemiany substratów w produkty i produktów w substraty są takie same; r.ch. danej reakcji opisuje tzw. stała r.ch., jest to stosunek iloczynu stężeń produktów do iloczynu stężeń substratów (stężenie każdego z reagentów jest w potędze równej jego współczynnikowi stechiometrycznemu w równaniu reakcji, której równowaga dotyczy).

30. Prawo działania mas - stosunek iloczynu stężeń molowych produktów danej reakcji (znajdującej się w stanie równowagi) do iloczynu stężeń molowych substratów reakcji jest wielkością stałą w danej temperaturze i przy danym ciśnieniu. (GULDBERGA I WAAGEGO PRAWO (prawo działania mas, prawo równowagi chemicznej): w reagującym odwracalnie układzie gazowym lub ciekłym w stanie równowagi chemicznej stosunek iloczynu stężeń produktów do iloczynu stężeń substratów reakcji jest wielkością stałą, charakterystyczną dla danej reakcji — tzw. stałą równowagi chemicznej (zależną od temp.).)

33. ELEKTROLIT, substancja przewodząca prąd elektryczny za pośrednictwem swobodnych jonów; może być w stanie stałym lub stopionym (np. sole) albo w roztworze (np. kwasy i zasady, które uwalniają jony w wyniku dysocjacji elektrolitycznej). ELEKTROLIT, substancja, która w stanie stałym lub ciekłym albo w postaci roztworu przewodzi prąd elektryczny za pośrednictwem jonów; w odróżnieniu od przewodników metalicznych (tzw. przewodników pierwszego rodzaju), w których nośnikami prądu są swobodne elektrony, w elektrolitach (tzw. przewodnikach drugiego rodzaju lub elektrolitycznych) nośnikami prądu są jony obdarzone stosunkowo dużą masą; przewodzenie prądu przez elektrolit jest więc związane z transportem materii. Elektrolity właściwe krystalizują w sieciach jon., przewodzą prąd w stanie stałym i stopionym (np. sole). Elektrolity potencjalne są związkami niejonowymi (np. chlorowodór), rozpadają się na jony pod wpływem rozpuszczalnika (w wyniku solwatacji lub reakcji redox). Rozróżnia się elektrolity mocne — w roztworach całkowicie zdysocjowane na jony, i elektrolity słabe — dla których w roztworach ustala się równowaga procesu dysocjacji (dany elektrolit wykazuje najczęściej różną moc w różnych rozpuszczalnikach).

---