038

ZiSMlA.

Ziemio¹, nie jesteś ty miłości tworem,

Bo nie ma serca ni miłości w tobie; .

Jak zalotnica strojąc się wieczorem

0    blasku jeno marzysz, o ozdobie Zaprawdę ziemio, z nudy i przesytu

Bóg ci dał chwilę motylego byty.

1    jak ćma głupia kołujesz przy słońcu Aże weń wpadniesz i spłoniesz na końcu. Tyś samolubna zanurzona w kwieciach

O swych cierpiących zapominasz dzieciach, Ciekawie chwytasz głosy różnćj treści

Oprócz jednego — prócz głosu boleści!

Nieraz z twój cierni wiła dłoń zdradziecka Koronę męki dla twojego dziecka.

Ta cierń zbrodnicza, świętą krwią opita, Potćm na wiosnę w biały kwiat rozkwita,

I ptaki o niój śpiewają po świecie:

Jakie to białe i niewinne kwiecie!

I nad ńaszemi doSay gdy pożary Porozwieszają czerwone sztandary,

A matka z włosem roziskrzonym w błyski Do niemowlęcej rzuca się kołyski,

To wtedy chmura lecąca po niebie Wśród ciemnej nocy, tak szepce do siebie-. Wesołe ognie co na ziemi płoną,

O, jakże ładnie malują mi łono! —

Ziemio*, tyś zawsze, tyś zawsze jednaka,

Szatan ironii wciąż lata nad tobą,

Co nam ból sprawia, tobie jest ozdobą.

Tobie jest blaskiem. Mówią że łza ptaka Zakalhieniała staje się bursztynem, —

Ziemio! krew nasza — dla ciebie rubinem.

Jęk nasz — dla ciebie melodyjnym dźwiękiem, Zbielałe kości — tobie łożem miękkićm!

Widziałem dzisiaj, jak łańcuch żórawi Ciągnął od morza, przynęcony wiosną, l leciał chyżo — i pieśnią radosną Sławił jeziora gdzie się lilia pławi,

I sławił góry uwieńczone w sosny,