15905 s02 (5)

szania się sytuacji politycznej w święcie, na początku lat pięćdziesiątych biuro Antonowa otrzymało zadanie opracowania dużego uniwersalnego samolotu transportowego zdolnego do działania w pobliżu frontu. Opracowano samolot transportowy o napędzie turbośmigłowym An-8, za który zespół pod jego kierunkiem otrzymał nagrodę państwową. Na bazie tej konstrukcji zbudowano samolot pasażerski An-IO Ukraina, którego zmodyfikowana wersja An-IOA na światowej wystawie w Brukseli w 1958 r. otrzymała dyplom i złoty medal. W 1962 r. zespół O.K. Antonowa otrzymał Nagrodę Leninowską za konstrukcję średniego samolotu transportowego An_r12, który jest wersją samolotu An-10. W latach następnych opracowano wiele typów udanych samolotów pasażerskich i transportowych {An-14 Pszczółka, An-22 Anteusz, An-24, An-26, An-28, An-30, An-32, An-72), które wielokrotnie wystawiane były na Międzynarodowym Salonie Lotniczym i Astrona-utycznym w Paryżu. Za swoją pracę O.K. Antonow otrzymał wiele nagród i odznaczeń. Posiada tytuł Bohatera Pracy Socjalistycznej. Obecnie O.K. Antonow nadal jest Generalnym Konstruktorem i kieruje biurem konstrukcyjnym i wytwórnią lotniczą (Kijow-skij Awiacjonnyj Zawód) w Kijowie.

HISTORIA

ROZWOJU

Na podstawie wieloletnich doświadczeń zdobytych przy konstruowaniu samolotów pasażerskich i transportowych biuro konstrukcyjne O.K. Antonowa przystąpiło pod koniec lat pięćdziesiątych do opracowania samolotu pasażerskiego średniego zasięgu na lin ę krajowe. W dniu 20 grudnia 1959 roku piloci oblatywacze J. Kurlin i G. Łysenko wykonali pierwszy oblot nowego samolotu, który oznaczono An-24. Podjęcie produkcji seryjnej nastąpiło bardzo szybko, bo już w 1960 r.

Od tego czasu halę montażową opuściło kilkaset egzemplarzy tych samolotów, które powszechnie eksploatowane są na liniach pasażerskich w ZSRR, Polsce, NRD, Czechosłowacji, ZRA Egiptu, Mongolii, Korci, Chin i Kuby. Zakłady w Kijowie rozpoczęły produkcję seryjną od 44-osobowej wersji samolotu An-24, a na zamówienie PLL LOT opracowany został tzw. polski wariant mieszczący 48 pasażerów bagaż. Następnie opracowano odmianę An-24 W. W barwach PLL LOT latają samoloty An-24 W od 1966 r. Na zlecenie Zjednoczonej Republiki Arabskiej Egiptu, z uwagi na szczególne warunki klimatyczne, tzn. bardzo wysokie temperatury otoczenia, powodujące spadek mocy silników, opracowano nową wersję samolotu An-24 z silnikami AI-24T o zwiększonej mocy. Ponadto w prawej gondoli silnikowej umieszczono zamiast rozrusznika turbinowego TG-16 turbinowy silnik odrzutowy RU-19-300 o ciągu statycznym 785 kW (800 kG) w celu polepszenia warunków startu i wznoszenia. Wersja ta otrzymała oznaczenie An-24 RW. W roku 1967 na Międzynarodowym Salonie Lotniczym i Astronautycznym w Paryżu pokazano dwie modyfikacje samolotu An-24, a mianowicie An-24 RW i An-24 T (wersja transportowa), która wyposażona w silnik dodatkowy RU-19-300 otrzymała oznaczenie An-24 RT.

Samolot ten zmodyfikowany był w sposób umożliwiający szybkie przygotowanie go do desantowania skoczków-, sprzętu bojowego, przewozu rannych i chorych. Ładownia mogła pomieścić ładunki o wymiarach 1,1 X 1,5 X 2,6 m, załadowywane przez tylne drzwi towarowe w dolnej części kadłuba, które jednocześnie mogły służyć jako pomost do ładowania pojazdów kołowych.

Coraz bardziej wydłużająca się seria produkowanych samolotów An-24 różnych wersji umożliwiła lepsze opanowanie technologii produkcji oraz znaczne obniżenie kosztów własnych wytwórni. Doświadczenia produkcyjne, eksploatacyjne i remontowe pozwoliły w końcu 1967 r. na ustalenie resursu międzyremonto-wego płatowca na 6000 godzin lotu, a całkowitego na 30 000 godzin lotu samolotu.

Posiadając duże doświadczenie, biuro konstrukcyjne O.K. Antonowa w 1965 r. opracowało nowy samolot transportowy An-26. Jest to zmodyfikowana konstrukcja samolotu An-24 RT. W nowym układzie wzmocniono główne elementy konstrukcji kadłuba, skrzydeł i podwozia. Rozwiązano inaczej właz ładunkowy w tylnej części kadłuba, w którym umieszczono specjalną pochylnię. Jest ona sterowana hydraulicznie, umożliwia jako trap załadunek pojazdów mechanicznych i różnego rodzaju ładunków do desantowania, a ‘ wypuszczona pod kadłub w czasie lotu stwarza dogodne wyrunki do desantowania. Samolot wyposażono w dwa silniki AI-24WT o mocy 2074 kW (2820 KM) każdy, ze sprawniejszymi śmigłami oraz zastosowano doskonalsze wyposażenie pilotażowo-nawiga-cyjne i radioelektryczne. W roku 1972 samolot transportowy An-26 wszedł do uzbrojenia polskiego lotnictwa wojskowego.

Samolot pasażerski An-24 — protoplasta samolotu An-26 (fot. M. Kobrzyński)