18785 Obraz8 (56)

100 Emile M. Cioran

wyszło, do pierwotnych form, kiedy wola, duch i kultura nie mąciły jego czystego źródła.

Być twardym, być surowym — takim wymarzył sobie siebie człowiek w swej idealnej postaci. W ten sposób udało mu się żyć jedynie na peryferiach życia. Nadszedł jednak czas, kiedy ludzka forma istnienia powinna zostać unicestwiona, by ponownie połączyć się z głębinami życia, ukrytymi za ludzkimi złudzeniami.

Jeśli pragniecie absolutu, miejcie odwagę podjąć ryzyko zerwania, pozostawienia za sobą wszystkich tych rzeczy, których nie można zapomnieć, osób, które są wam bliskie i tych, które należałoby kochać. Jeśli nie odczuwacie pragnienia radykalnego oddzielenia, któż w was tchnie melancholię chwil samotności, bez której wrota ostatecznego objawienia pozostaną zamknięte? Wyrzeknijcie się ideałów, jeśli melancholia nie rozprasza w waszym duchu swych odurzających wyziewów i jeśli, dzięki niej, pragnienie wyrzeczenia was nie zatruło. Siła samotności ujawnia się wtedy, gdy oddalamy się od tych, których kochamy. Czy nie odczuwaliście konieczności wyrzeczenia się przyjaciela, kochanki lub muzyki, by utwierdzić się we własnym powołaniu? Czy nie poszukiwaliście nigdy kontaktu z bólem na drogach najgęściej bólem usianych? Jeśli nie zabiliście nigdy wielkiej miłości dla wielkiego cietpienia, jesteście straceni dla tych prób, które wykuwają los, jesteście straceni dla waszego przeznaczenia.

Wyobraźcie sobie nieskończone letnie niebo i całą melancholię, która spowija ogrom błękitu. Czy w takich chwilach, gdy ludzie zapominają o wszystkim, czujecie się zdolni utracić to wszystko, co kochaliście, by móc — w wielkim oddzieleniu — odnaleźć na powrót samych siebie?

Zapomnijcie o nauce, która nigdy nie mówi o cierpieniu i nasyćcie się waszymi własnymi objawieniami. Zapomnijcie o wszystkim, co wypędza was z samych siebie i na próżno łagodzi wasz ból. Miejcie odwagę znieść wasz ból i poszukujcie cierpień jako sposobności ku temu, by nieustannie poddawać próbie samych siebie.

Wszyscy powinniśmy nienawidzić tego świata mglistego cierpienia. Albowiem możemy wybierać pomiędzy bólem absolutnym i nieskończonym a czystym porywem ku życiu. Jeśli trucizna cierpienia nie pali was do tego stopnia, by zmusić was do dokonania przyprawiającego

0    zawrót głowy skoku w czystość, bądźcie mu wdzięczni. Jeśli nie, na próżno tam nakładać kojące balsamy — niech wasz gorejący duch wchłonie zjadliwą gorączkę trucizny. ('zołgajcie się, uginając się pod brzemieniem cierpienia, lecz niech was ono nie pociąga za sobą.

Bracia, niech życie będzie w was tak intensywne, byście umarli i byście w nim się unicestwili. Umrzeć od życia! Zniszczyć swe życie! Wykrzyczcie krzyk życia, wyśpiewajcie w ostatnim śpiewie ostatnie salto życia. Jak podczas trzęsienia ziemi, niech wasze trzewia zawyją, a nieznane niebezpieczeństwa ugaszą wasze pragnienie niepokoju. Niech wszystko, czym żyjecie, podobne stanie się kataklizmowi, a upadek życia będzie skutkiem waszego żądzy uniesienia. Czy nie czujecie, jak życie w was pruje własne szwy? Czy nie poszerzacie w waszych upadkach

1    w waszym wzlocie granic istnieniu? Jak można żyć irdynie po to, by nie umrzeć? Dlaczego niektórzy ludzie nie mogą umrzeć od nadmiaru życia?

Walczcie, pozostając świadomi nieuchronności losu, gdyż (edynie wtedy wszystko, czym żyjecie, będzie mogło stać