20263 Wittlin Grzebanie wroga, 21

A potem ci nogi obmyję,

A potem ci rany obmyję,

A z ran twych wyklują się kwiaty.

Zakwitniesz wtedy przecudnie Niczem bławaty, rezeda,

W słoneczne, jajowe południe:

A to zakwitnie twa bieda A to zapachnie twa męka Twój pot, twa krew.

0    zawoniejesz szołomnie Wielką radością upity,

Bowiem stać będziesz koło mnie

1    miłujący i syty,—

W palmę się zmieni twa ręka!

/

I będziesz wielce dostojny • W pańskiej, niebieskiej stodole,

A na skrwawionem twem czole Zabłysną święte glorjole Wrogu mój, bracie mój, chłopie!

A ja tam będę przy tobie,

A przy nas nasi ojcowie A przy nich ojców ojcowie —

Tam stanie nas wielka gromada, Jakgdyby owieczek stada Zegnali z łąk pastuszkowie.

Będą tam pany i chłopy Z Ameryki, Azji, Europy,

Jak nieprzeliczone snopy Zalegną tysiące włók.

Szewcy, stolarze i krawcy, Poeci, kpy i oprawcy,

Zduny i tkacze i znawcy Wszelakich człowieczych sztuk.

Karciarz tam będzie z kapłanem A żebrak z wielmożnym panem, A bankier z sławnym kapcanem Serdeczny bruderszaft pił.

Niemiec i Żyd i Rzymianin Polak i Czech i Rosjanin Ściskać się będą, co sił.

Człowiek i lew i tygrysy,

Koty i szczury i lisy Obsiędą miedze stu skib.

Orły, kukułuki i szpaki, Chrząszcze, ba — nawet robaki I wszystkie gatunki ryb.

Dzieci tam będą i starce Ucieszne wyprawiać harce