290

Przy zgrzewaniu zwarciowym prąd zgrzewania przepływa przez przylegające, silnie dociśnięte do siebie końce łączonych części (rys. 11.18a). Gdy metal w strefie zgrzewania osiągnie wymaganą temperaturę, wówczas pod działaniem siły docisku ulega ona charakterystycznemu spęczeniu, a stykające się powierzchnie łączą się. Prąd wyłącza się automatycznie w połowie drogi spęczania. Metoda ta wymaga starannej obróbki powierzchni czołowych łączonych elementów. Jeżeli przekroje nie są dokładnie oczyszczone i dopasowane, może nastąpić zgrzanie zanieczyszczeń lub przyklejenie powodujące zmniejszenie wytrzymałości zgrzeiny. Z tego też względu zakres zastosowań tego rodzaju zgrzewania jest ograniczony.

Rys. 11.18. Schemat zgrzewania: a) zgrzewanie zwarciowe; b) zgrzewanie iskrowe; c) kształt złącza zgrzewanego zwarciowo; d) kształt złącza zgrzewanego iskrowo, Z - zgrzeina

Zgrzewanie doczołowe iskrowe przedstawiono na rysunku 11.18K Zgrzewane części o chropowatych powierzchniach mocuje się w szczękach zgrzewarki, włącza się prąd i powoli zbliża obie łączone części do siebie. Powierzchnie czołowe zetkną się w jednym lub kilku punktach nierówności powierzchni. Poprzez powstałe w ten sposób styki zaczyna płynąć prąd, którego gęstość jest tak duża, że metal w tych miejscach stapia się, tworząc mostki płynnego silnie parującego metalu. Ciśnienie par metalu oraz pole magnetyczne usuwają ze styku roztopione cząstki materiału, co uwidacznia się w postaci silnego iskrzenia. Ciągłe zbliżanie do siebie powierzchni czołowych powoduje nadtopienie metalu na całej powierzchni styku (rys. 1PJ9). Iskrzenie składające się z licznych eksplozji wytwarza nadciśnienie gazów i par metalu, które utrudniają utlenianie roztopionych powierzchni. Wywiera to korzystny wpływ na własności mechaniczne połączenia.

290