34016 tomI (273)

Badanu- pacjenta dla potrzeb fizjoterapii 275

kach tensometrycznych, pozwalających na pomiar nacisku stóp na podłoże (siły i czasu trwania) w poszczególnych okresach fazy podporowej. Niekiedy stosowano kilka metod jednocześnie. Rozwój techniki i informatyki doprowadził do sytuacji, że obecnie coraz powszechniej stosuje się urządzenia do automatycznej analizy chodu, zwykle w ujęciu trójpłaszczyznowym. Z pewnym uproszczeniem można powiedzieć, że tego typu badania są dwuaspektowe. Prostszy ich element obejmuje pomiar nacisków stóp na podłoże (reakcji podłoża) w każdym fragmencie fazy podporu (badanie baropedograficzne). Najłatwiej tutaj o precyzyjną ocenę symetrii chodu - pod kątem czasu i wielkości tych nacisków.

Drugi rodzaj tego typu badań pozwala z kolei na zarejestrowanie kątowych ustawień w stawach kończyn dolnych, zmieniających się w kolejnych momentach cyklu chodu. Pozwala to odnieść uzyskane wyniki do fizjologicznych wzorców dotyczących wyznaczników chodu i na tej podstawie określić rodzaj i stopień nieprawidłowości chodu. Dla pełności obrazu badanie takie wspiera się nieraz badaniem elektromiograficznym (analizą czynności mięśni podczas chodu) - wykonywanym odrębnie, a lepiej jednoczasowo z powyższymi.

Statyczne badanie miejscowe

Statyczne badanie miejscowe (odcinkowe, szczegółowe) polega na oglądaniu, obmacywaniu oraz pomiarach linijnych poszczególnych odcinków ciała.

Oglądaniem ocenia się kształt i ustawienie tych odcinków względem siebie i względem strony przeciwnej oraz ich obrysy - zwłaszcza stawów. W ten sposób, w obrębie kończyn górnych można dostrzec m.in, przymusowe ustawienie różnych odcinków, spowodowane np. przykurczem, niedowładem lub obecnością patologicznego synergizmu.

W obrębie kręgosłupa z kolei, oglądanie nie wnosi nic szczególnego, poza tym co stwierdza się wcześniej, podczas dokonywania oceny postawy ciała. Można tu jedynie wspomnieć o dodatkowym badaniu przeprowadzanym podczas wykonywania przez pacjenta skłonu w przód w pozycji stojącej lub siedzącej (objaw Scho-bera), przez co o wiele łatwiej ujawnia się utrwalone deformacje oraz różnicuje zmiany strukturalne i funkcjonalne. W różnicowaniu tych zmian oraz w prognozowaniu najbardziej przydatne jest jednak badanie radiologiczne, zwłaszcza gdy zmiany obejmują już układ kostny. Jedną z takich możliwości daje ocena stopnia rotacji kręgu oraz wspomniany wcześniej test Rissera.

W obrębie kończyn dolnych natomiast, poza przymusowymi ustawieniami, najczęściej zwraca uwagę koślawość kolan (genua miga) lub ich szpotawość (genua vara). W pierwszym przypadku kończyny dolne przybierają postać litery „X”, a kąt udowo-podudziowy zwiększa się. Miarą koślawości kolan jest także