40476 Kopia Wittlin Ból drzewa,d 65

Aż runął całym kolosem Na ziem.

t

0    wiem, och wiem:

—    On nie mógł znieść upokorzeń!

1    drgało we mnie, jęczało,

Każde me włókno,

Wydane siekierom na łup.

A oni drą ze mnie skórę

I stałem się biały, jak trup.

I przyszło do mnie trzech cieśli,

I ci mnie z trudem podnieśli:

Dwóch z przodu, a jeden z tyłu,

Jak trupa — tak mnie gdzieś nieśli.

• ¥ •'

A potem czułem, jak cieśle Ręce mi precz odciosali I czułem, że Bóg na mnie ześle Sromotę gorszą, niż śmierć.

A cieśle (chcieli zarobić)

Na poprzek mojego trupa Kładli zrąbaną mą rękę I przygwoździli ćwiekami.

—    — Znam, znam tę człowieczą mękę!! Przybili mnie wpoprzek ćwiekami,

Podnieśli mnie prosto wzwyż:

Ludzka krew mnie poplami,

To Cieśli syn będzie, Cieśli! Cieśle mnie w górę podnieśli,

Abym byl KRZYŻ!

Niosą mnie, niosą i niosą I widzę z głów ludzkich las, Tylko, że las ten szalony Stubarwny jest, nie — zielony,

I krzyczy i woła: „Już czas! •

I niosą mnie, niosą i niosą--

Poznaję: On stoi tam boso I czeka —

A twarz i oczy i ręce Wzniesione w niemej podzięce Były, jak u człowieka.

I stoi cichy, pokorny I zmawia pacierz wieczorny 1 czeka--

A ciężki byłem, choć trup,

I trzech mnie niosło z mozołem, A jednak ów z bladem czołem Co później na mnie zastygnął, Sam mnie podźwignął.

I niósł mnie na górę wysoką I trzykroć upadał pode mną

65

Hymny — 5