46311 skanowanie0207

CZARTOŁANIA I SENI. ROMANS ANEMICZNY IV. List Czartołani

Wiem, że nie wyszlę Ci tego listu,

Lecz oto spowiadam się Niezmierzonej Przestrzeni, Bo mi od jesiennego poświstu Przeszłość otwarła się w sercu... O, Seni! o Seni! Świcie Anielski w krainie cieni!

Masz mnie za nieskazitelną heroinę,

O, mój młodociany Bohaterze!

A ja na czole w dyademie noszę winę —

I chowam się za milczeń puklerze,

Bojąc się słowa — bo zginę.

Cały mój urok i moc w tym, że milczę 1 nie zdradzam nimbu przyczyny.

Kryję ropne rany, zadane przez kły wilcze,

I gorsze od nich, bo me własne winy--

Tak, Seni! me własne winy!

Nie na Olimpie zrodziły mnie Jasne Bogi,

Ale Nędzarze w walącej się chatce.

Krnąbrnego dzieciaka smagał Ojciec ubogi,

Na pomoc skołatanej Matce...

Tak było, mój Seni drogi!

Nie złociste po świecie woziły kolasy Moją młodość tęskliwą:

Pierwszy jej pąk naderwał Pryap stary, a łasy Na niedojrzałe żniwo —

Na młodociane przędziwo...

Nie Patriarchowie uczyli mądrości Moją głowę młodzieńczą.

Mistrzem było mi żądło płomienistej zazdrości Przed niedostępnych pokus tęczą —

Czy wiesz, jak Nędzarz marzy, gdy zazdrości?...

Kochanek marny wtrącił potem do szpitala,

Okryta wstydem... Lancety

Krajały z ciałem serce... Lecz ostrz ich dobra,

bo nie kala —

A jam skalana, niestety...

O, krwawa! o, niezapomniana wspomnień fala!

Tryumfująca potem, groźna Kurtyzana,

Łowiłam w sieci świat.

A świat z zachwytem leciał w sieć, bo świat chce Pana! Od Wybawcy milszy mu kat...

I ty, Seni, taki sam... i ty, Seni, ich brat...

Lecz od żałosnych źrenic podbitego wroga W sercu mym załkał żal;

Rozpłakała się Aniołem we mnie pamięć sroga — Śród kwiecistych sal...

Pamiętasz, Seni, nasz bal?

415