51976 Obraz5 (4)

197

Ciało powodujące powstanie pola akustycznego w otaczającym je środowisku nazywa się źródłem dźwięku. Wielkością stosowaną do określenia stanu akustycznego w^r danym punkcie środowiska jest poziom ciśnienia akustycznego L_p:

L_p =20 lg— [dB],    (12.2)

Po

gdzie: p - ciśnienie akustyczne w danym punkcie środowiska, Nm²,

p₀ - umowne ciśnienie odniesienia, odpowiadające w przybliżeniu dolnej granicy słyszalności tonu o częstotliwości 1 kHz, równe 210⁵ N m‘². Wielkością stosowaną do określenia intensywności fali akustycznej pod względem energetycznym jest poziom natężenia dźwięku Ly

Lj-lOlg-L [dB],    (12.3)

^J O

gdzie: J - natężenie dźwięku w danym punkcie środowiska, Wm²,

J₀ - natężenie odniesienia, odpowiadające w przybliżeniu dolnej granicy słyszalności tonu o częstotliwości 1 kHz, równe 1 ■ 10'¹² Wm ² W celu uzyskania możliwości porównywania różnych źródeł dźwięku wprowadzono pojęcie poziomu mocy L_N:

(12.4)

L_n = lOlg-^— [dB],

gdzie: N - moc danego źródła, W,

N₀ - moc odniesienia, równa 1 • 10¹² W.

Poziom ciśnienia akustycznego, natężenie dźwięku oraz moc zmieniają się zgodnie ze skalą logarytmiczną, która odpowiada naturalnemu odczuwaniu głośności dźwięku przez człowieka.

Subiektywną ilościową miarą wrażeń słuchowych jest głośność dźwięku. Jednostką głośności jest 1 son. Dźwięk ma głośność równą 1 son, jeśli jest oceniany jako równie głośny jak dźwięk prosty o częstotliwości 1000 Hz i poziomie ciśnienia akustycznego 40 dB. Głośność dwóch dźwięków, które mają takie samo natężenie, lecz różne częstotliwości, może być zupełnie inna. Wynika to z faktu, że tony o małych częstotliwościach są przez człowieka znacznie słabiej słyszalne od tonów o dużych częstotliwościach. Zjawisko to można prześledzić, obserwując krzywe jednakowego poziomu głośności, przedstawione na wykresie na rys. 12.2 [8],