55427 Strona136

znaczne, a ciężar ich waha się w zależności od średnicy zgrzewanego drutu od 7 do 16 G. Podczas palenia terrnitu magnezowego wywiązuje się wysoka temperatura, wystarczająca do połączenia drutów; pozostały żużel zachowuje postać naboju (rys. 57b).

Podczas zgrzewania (rys. 58) końce drutów zbliża się do siebie za pomocą specjalnych kleszczy, przy czym nabój termitowy powinien być nasunięty na druty w miejscu styku. W czasie palenia terrnitu naciska się rączki kleszczy; po spaleniu w miejscu styku otrzymuje się mocne połączenie.

Opracowana w CNI1 MPS¹ recepta terrnitu miedziowego [64% CuO, 16% żelazomanganu (80% Mn), 20% stopu CuAl (46% Al)] znalazła szerokie zastosowanie przy spawaniu szyn kolejowych. Zredukowany metal przedstawia się jako zwarty brąz manganowy, prawidłowo spawający koniec stykowego złącza z szyną.

Do spawania uziemień z konstrukcjami metalowymi stosuje się termit o składzie: 72,5% Fe_:iO.,, 18% Al. 4,5% Mg, 5% stopu FeMn (około 1:1).

Masy termitowe stosuje się również w budownictwie i w górnictwie do prac ziemnych, przy rozmrażaniu (zimą) gruntu. W pewnych przypadkach jest również celowe stosowanie termitów do walki z zatorami lodowymi.

Środki sygnalizacyjne znalazły zastosowanie w transporcie kolejowym i lotniczym, we flocie rzecznej i morskiej. Masy dymne oparte na środkach owadobójczych znalazły zastosowanie w rolnictwie — w ochronie sadów przed przymrozkami, w badaniach nad prądami powietrznymi.

Masy dymów barwnych i barwnych ogni szeroko wykorzystuje się przy zdjęciach filmowych, zwłaszcza przy filmach kolorowych.

Bibliografia

1.    F. A. Baum: Trubocznyje parocha i distanćjonnyje sostawy, Oboron-giz, Moskwa 1940.

2.    N. A. Szilling: Kurs dymnych porochow, Oborongiz, Moskwa 1940.

3.    G. A. Cander: Problemu poleta pri pomoszczi rieaktiwnych appu-ratow, Oborongiz, Moskwa 1947.

4.    J. W. Kondratiuk:    Zawojewanije mieiplunietnych proslranstw,

Oborongiz, Moskwa 1947.

5.    A. E. Pri mień ko: Rieaktiwnyje dwigalieli, ich razwilije i primie-nienije, Oborongiz, Moskwa 1947.

6.    A. A. Frejman: Kratkij kurs pirotiechniki, Oborongiz, Moskwa 1940.

7.    A. I. Kluje w: Sprawocznik po pirotiechniczeskim sriedstwarn yier-manskoj armii, Wojenizdat, Moskwa 1943.

8.    A. Każdan: Nowyj sposob swarki stalnych prowodow, dwie statii w żurnale „Wiestnik swjazi“ nr 5—6 za 1944 i nr 8, 1945.

9.    A. N. Ku kin: Nowyje widy tiermitnoj swarki, Transżeldorizdat, Moskwa 1951.

10.    G. M. Żabrowa: Tieplo bież plamieni, Izd. AN SSSR, Moskwa 1945.

11.    Ch. Bar nieś: Liedot technika, Goseniergoizriat, Moskwa 1934. Pie-riewod z anglijskowo.

12.    W. A. Lichaczew:    Pirotiechnika w kino, Goskinoizdat, Mo

skwa 1944.

13.    W. M. S o ł o d o w n i k o w: Pirotiechnika (proizwodstwo i zżyyan i je fiejerwierka), Oborongiz, Moskwa — Leningrad 1938.

14.    L. Romanow: Opyty z tiermitom ta Uralskoj chimiczeskoj labora-torii. Statja w Gornom Żurnale, 1903, nr 8, str. 205—222.

15.    N. G. Kij uczni ko w: Rukowodstwo po nieorganiczeskomu sintiezu, GNTI, 1953. Moskwa — Leningrad gł. 1, Mietallotiermiczeskije rieakcji.

16.    Bulletin de l‘Association Suisses des Elektriciens, nr 2, 1944.

18 — Podstawy pirotechniki

1

Centralny Instytut Naukowo-Badawczy Ministerstwa Budownictwa Przemysłowego ZSRR (przyp. red.).