55785 s034 (3)

.34 Poznaj Linux

Rzadziej stosowanym operatorem jest « (tułaj). Jego stosowanie ogranicza się do sytuacji, w których chcemy poinformować shell o miejscu, w którym należy zaprzestać odczytywania danych wejściowych:

#    cat «koniec

>    to

>    jest

>    koniec

to

jest

#

Po odczytaniu w strumieniu wejściowym słowa podanego jako parametr dla «, shell przestaje wczytywać kolejne dane. W powyższym przykładzie polecenie cat wypisuje na ekranie wszystkie wprowadzone wyrazy, aż do natrafienia na słowo koniec.

Nie wszystkie programy działaj:; w ten sani sposób

Nie wszystkie programy linuksowe odczytują dane ze standardowego strumienia wejścia i wysyłają wyniki do standardowego strumienia wyjścia. Przed użyciem danego polecenia w potoku warto zajrzeć do jego dokumentacji i upewnić się, że działa w odpowiedni sposób. Dalsze informacje znajdują się w podrozdziale „Budowanie poleceń za pomocą potoków" (poniżej).

Przekienowanie strumienia błędów

Wszystkie strumienie wyjścia i wejścia posiadają własne numery, przypisane im przez shell. Standardowy strumień wejścia ma numer 0, a standardowy strumień wyjścia - 1. Kolejnym typem strumienia jest standardowy strumień błędów, który korzysta z numeru 2.

Większość poleceń linuksowych informuje użytkownika o błędach korzystając ze standardowego strumienia błędów (domyślnie skierowanego na ekran):

#    cat raport.txt >nowyraport.txt

cat: raport.txt: No such file or directory

Przekierowując strumień błędów można w prosty sposób utworzyć ich listę. Załóżmy, że chcemy dopisać zwracane przez cat błędy do pliku biedy.txt:

#    cat raport.txt >nowyraport. txt 2»bledy.txt

#    cat bledy.txt

cat: raport.txt: No such filc or directory