57928 Rilke „Listy do młodego poety”&

czonych i zepsutych rzeczy, które ostatecznie nie są przecież niczym więcej jak tylko przypadkowymi resztkami jakiegoś innego czasu i życia, które nie fest nie powinno być naszym życiem. Po tx<p-dniach codziennej jiarpiwt wreaof orzAchcjdn czśówieit adśttfc ^^soćjesis--

-nr

«MT

b nnnMtliK' jpnHrilnM^' ws-sąz

•'jai** mmtM    9^fns-‘•zyctj. iuc iiif <£traczą są titzuii j ^ ^,tn*ją w ogóle w nętr za j waiiowj; ale ^*-_v ^ przecież dużo piękna, bo wszędzie dużo. Nieskończenie żywe, bystre w₀

^ płyną starymi akweduktami da vs łfo miasta i tańczą na licznych placach

Po»,    .    ....

•i*d kamiennymi białymi czarami

d_v

i rozlewają się w szerokich, przestronnych basenach; szemrzą za dnia i szmerem przechodzą w noc, która jest tu wspańh, gwiaździsta £ miękka od wia-^:ri I otęrodv tn są. niezapomniane aleje cadMMfcay whad* paaapaia Nfirh^i Anto-’a>. sETHicfer -śmmimmammt. gtcnfiag; wora '-jEnrąŁ^ - w daafc «wses ssadasa* lir unito

critniadr mmmmm 4bmąmi* mmśmbfŁ «aę erpającej, ipday|tr|• tr^r r |rtj wtckiu a jakbaj dzo je*t oita ^datJiwa!), i uczy się powoli rozpoznawać te bardzo nieliczne rzet zv, w których 11 wao>ś wiecznego. co można ko< bać, i samotność , w której można cicho uczestniczyć.

Teraz mieszkam jeszcze w samym mieście, na Kapitolu, niedaleko od najpięk-