transformacji), wykonywanie decyzji nie może być ograniczane aktami prawa krajfjpfjp, jsue wyi8dha|e £fcu&ńw ]pa^#gh“wó&eil (erga
0
b) adresatem decyzji może być każdy podmiot prawa (państwa członkowskie,
przedsiębiorcy czy inne podmioty prawa). Jeżeli decyzja adresowana do państwa wiąże wszystkie jego fegą&y. iMa jgSgsMfi Jsdnostkf
c) decyzja dotyczy indywidualnie określonego adresata i rozstrzyga konkretna sprawę. Stąd jest psf#wnywana do aktów administracyjnych jako aktów stosowania prawa. Decyzja jest aktem nienormatywnym,
d) decyzje Parlamentu Europejskiego i Komisji Europejskiej wydane zgodnie z
procedurą współdecydowania podlegają publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Pozostałe decyzje przedstawiane Sili
adresatom.
4) OPINIE I ZALECENIA -.zpglijlt z.Traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską (art. IliĘ opinie i zalecenia nie mają mocy wiążącej (tzw. miękkie prlltóL W praktyce kategoria tych aktów przybiera poMać nig tyfkd jalfećfii. £ opinii, ale także np. 'WytpJgiyiabi rekomendacji, Ipli aktów ttrapi kyć organy
wspólnotowe, pąnęp^maz inne podit|ó^ |i»aBL
III. PRAWO WSPÓLNOTOWE A PRAWO KRAJOWE
Prawo wspóhatiiiy# tworzy odrębny porządek prawny. Zakłada to występowanie określonych powiązań (relacji) pomiędzy prawem wspólnotowym a prawem państw członkowskich. Wśród tych pdwląpsjl możemy m.in. wyróżnić!
a) zasadę pierwszeństwa (prymatu) prawa wspólnotowego wobec prawa państwa członkowskiego.
TWE nie zawiera przepisów normujących rozstrzyganie konfliktów między normami prawa wspólnotowego a prawem państw członkowskich. Stąd, reguły rozstrzygania tych konfliktów wypracowano na podstawie orzecznictwa fcąpejski^a 3®ybunału SprawiedllwaM (ETS). Podstawowe w tym zakresie jest orzeczenie IPII* w nafil którego „żadne przepisy prawa krajowego nie mogą przeważać nad prawem wywodzącym się?z TWE, jako niezależnym źródłem
■ - -w