64817 P1090477

Ćwiczenie 13

NANOSZENIE POWŁOK Z TWORZYW SZTUCZNYCH

Cechą charakterystyczną technologii nakładania powłok organicznych jest znaczna różnorodność technik aplikacyjnych, od malowania pędzlem o wydajności kilku metrów kwadratowych na godzinę do całkowicie zautomatyzowanych instalacji o wydajności powlekania rzędu 5 tys. m²/h. Techniki aplikacyjne cechuje także różny stopień wykorzystania materiału powłokowego od 30 do 100% i znaczne różnice w pracochłonności.

Tworzywa sztuczne do celów powłokowych stosowane są w postaci dyspersji (teflon i inne poiifluorowęglowodory), past (plastizoli i organozoli), folii cienkowarstwowych, arkuszy (wykładziny) i proszków o odpowiedniej granulacji. Tworzywo każdej z tych postaci wymaga odmiennej technologii nakładania. Asortyment tworzyw sztucznych stosowanych do celów powłokowych jest bardzo szeroki i obejmuje zarówno tworzywa termoplastyczne takie, jak polichlorek winylu (zwłaszcza pasty i folie nakładane w sposób ciągły na taśmy metalowe), poliamidy, polietylen, żywice epoksydowe, poliestrowe, poliuretanowe itp. Najczęściej i na największą skalę stosowane są powłoki PVC, poliamidów i poliflu-orowęglowodorów.

Sposoby nanoszenia pokryć z proszkowych tworzyw sztucznych można podzielić na trzy grupy:

Do I grupy zalicza się sposoby otrzymywania powłok drogą napylania proszku na przedmiot nagrzany powyżej temperatury topnienia nanoszonego polimeru (napylanie pneumatyczne, fluidyzacyjne, odśrodkowe itp.).