66396 Obraz 1 (9)

Rozdział III. Bitwa na warszawskim kierunku operacyjnym

Niemieckie siły VIII KA i LVI KPanc. rozbite na kierunku głównego uderzenia wojsk lewego skrzydła 1 Frontu Białoruskiego kierunku lubelskim — 20 lipca zostały odrzucone za Bug. Przy tym, jak już wspomniałem, nacierające na nie oddziały 2 KKaw Gw i 11 KPanc oraz postępujące w ślad za nimi 47 A i 8 AGw uchwyciły dwa przyczółki: jeden w rejonie Zabuża, drugi koło Opalina.

Także 69 A, wspierana przez artylerię Armii Polskiej sforsowała przednimi oddziałami rzekę w rejonie na południe od Dorohuska i nie pozwoliła umocnić się na jej zachodnim brzegu odrzuconym tutaj wojskom 253 i 342 DP nieprzyjaciela. Ten sukces wojsk radzieckich przesądził o przełamaniu z marszu przygotowanego zawczasu, w opaciu o Bug, armijnego pasa obrony 4 APanc.

21 lipca, gdy trwały walki o rozszerzenie uchwyconych przyczółków na Bugu i połączenia ich w jedną całość. Kwatera Główna Naczelnego Dowództwa Armii Czerwonej zmieniła częściowo zadanie, wykonywane przez wojska lewego skrzydła I Frontu Białoruskiego. Marszałek Rokossowski otrzymał rozkaz szybkiego wyzwolenia Lublina, co, jak głosił otrzymany szyfrogram, spowodowane było sytuacją polityczną i interesami suwerennej Polski¹. Decyzja ta wpłynęła na zmianę kierunku uderzenia tego zgrupowania z północno-zachodniego na zachodni, głęboko godzącego w styk dwóch niemieckich grup armii.

Dla wykonania tego zadania wprowadzono do bitwy 22 lipca 2 APanc gen. Bogdanowa. Jako grupa szybka Frontu wraz z 7 KKawGw uderzyła ona na Lublin. Tego dnia rano 7 KKaw wspólnie z czołowymi oddziałami 2 APanc, po krótkiej walce, wyzwolił Chełm, którego broniły jednostki 253 DP i 213 DOchr.

Lublin był zawczasu przygotowany do obrony. Miała go utrzymać specjalnie sformowana do tego celu grupa gen. por. Hilmara Mosera, licząca — według ocen radzieckich ponad 4 tys. ludzi i 12 dział pancernych².

23

1

   Rozgrom niemieeko-faszystskich wojsk. s. 287.

2

   Sprawozdanie bojowe 2 Armii Pancernej za okres 21 -26 lipca 1944 r.. AMO SSSR. zesp. 233. nrew. 2309. t. 77, s. 66. W dokumentach niemieckich nic udało się ustalić załogi Lublina. Wydaje się jednak, że jej liczebność była większa od ocenionej przez stronę radziecką, gdyż do Lublina wycofały «ię i brały udział w walkach jednostki 26 DP i 213 DOchr.