67618 skanuj0016

W przypadku jednoczesnego stosowania dwóch różnych parametrów Ra i Rb ocena ich przydatności określona jest zależnością (40). Łatw⁷o zauważyć, że znacznie lepsza wiarygodność identyfikacji możliwa jest do osiągnięcia przy zastosowaniu indeksów⁷ retencji na kolumnach o różnej polamości. Wyznaczanie I na różnych kolumnach związane jest jednak ze wspomnianą w⁷ poprzednim rozdziale niedogodnością, polegającą na możliwej zmianie kolejności elucji składników próbki oraz stopnia ich wzajemnego nakładania, przy zmianie kolumny niepolamej na polarną. Dlatego też podczas analizy złożonych mieszanin problemem jest określenie położenia pików na dwóch uzyskanych chromatogramach. Dodatkowym problemem jest też konieczność posiadania dwóch aparatów bądź aparatu zaopatrzonego w dwue niezależne kolumny chromatograficzne lub dokonywanie wymiany stosowanych kolumn. Trudności tych unika się stosując do identyfikacji wartości fi lub K_p, gdyż kolejne analizy prowadzi się na tej samej kolumnie, w jednakowych warunkach.

Zatem zastosowanie K_p jako parametru uzupełniającego indeks retencji, pozwala w⁷ odpowiednich warunkach nawet na 13-20 krotne podwyższenie jednoznaczności wyników⁷ identyfikacji związków analizowanych techniką GC.

3.2. Wielkości opisujące podział międzyfazowy wykorzystywane w identyfikacji

Sposoby wyrażania stosunku podziału związku pomiędzy dwa rozpuszczalniki

Pierwsze prace dotyczące wykorzystania informacji o podziale ciecz-ciecz do identyfikacji związków⁷ analizowanych techniką GC ukazały się w⁷ latach 60-tych XX wieku. W badaniach prowadzonych przez Suffisa i Deana [20] podział substancji pomiędzy rozpuszczalniki wyrażano za pomocą ułamka procentowego związku, jaki uległ rozpuszczeniu w poszczególnych składnikach układu. Udział procentowy' określano porównując powierzchnie pików chromatograficznych zarejestrowanych podczas analizy roztworów w jednym z rozpuszczalników⁷, przed i po dokonaniu ekstrakcji (rys. 2). Procedura ekstrakcji polegała na rozpuszczeniu próbki czystego zw⁷iązku o masie 2 g w 25 ml jednego ze stosowanych rozpuszczalników, dodaniu takiej samej ilości drugiego rozpuszczalnika i poddaniu mieszaniny wytrząsaniu, a następnie pozostawieniu do rozdzielenia warstw. Opisane badania miały na celu umożliwienie przede wszystkim oddzielenia alkoholi, obecnych w mieszaninie, od w⁷ęglow⁷odorów, aldehydów⁷, ketonów i estrów (tabela 6).