72

przez co przechodziłam zeszłej nocy... — Próbowała chwycić mnie za zdrowa dłoń, ale nie mogła jej dosięgnąć.

—Jut jestem bezpieczna — przypomniałam, próbując ja pocieszyć.

—    Dzięki Dclii!

Przez następne pięć minut gotowało się we mnie, ale w końcu ostygłam.

Położyli mnie w niewyobrażalnie białej sali. Po chwili przyszedł ogromny mężczyzna z rudymi Wąsami. Powiedział, a raczej zaryczał, żc jest chirurgiem ortopedą. Miał na sobie plastikowy fartuch. Pielęgniarki uważały, że jest przezabawny. Orzekł, iż do wesela się zagoi. Byłam bardzo zdziwiona, żc nie potralW wymyślić nic mniej oklepanego. Ale mimo wszystko się uśmiechnęłam.

Gips założyli mi bardzo niechlujnie. Kamaczali białe bandaże w wiadrze wody i rozchlapywali białe bioto wszędzie dookoła, kiedy nawijali zmoczone pasy na mój nadgarstek. Pielęgniarka powiedziała, te zdejmą gips za sześć tygodni.

—    Zrozumiałaś? — krzyczała mi nad głową. — 7.a sześć rygodni. Miałaś ogromne szczęście, żc tak ci się udało z tego wyjść. Żeby jeździć na rowerze w śiodku nocy i to w dodatku po pijanemu. Mogłaś zginąć!

Sześć tygodni. To znaczyło, te zdejmą mi gips przed końcem sierpnia. Kie będę nawet mogła go pokazać w Mayo. A już miałam nadzieję, żc Colettc wypisze na nim różne śmieszne rzeczy. Sześć tygodni. Spuściłam wzrok, żeby popatrzeć na moje uda. które były wciśnięte w za ciasne lc\1sy. Żałowałam, że nie trzeba jeszcze wracać do Mayo, tc nie mogę się jeszcze zobaczyć z Coleue i Trish, źc nie mogęjcszeze czytać powieści w nocy pod kołdrą. Że nic mogę jeszcze opuszczać mszy, że nic mogę jeszcze wrócić do odchudzania.

Przyszłam do sypialni Świętego Józefa pierwszego wieczora, kiedy wróciłam do Mayo. łx5źko Colettc było posłane. Ojciec zdążył już przywieźć jej klamoty swoim mercedesem. Nic zobaczyłam go jednak. A bardzo chciałam przyjrzeć się prawdziwemu gangsterowi-ml-

Jioncrowi. Zapytałam Trish, Jak wygląda. Odparła, zc jest gruby i niski. Nigdy zbytnio się nic rozgadywała na temat Mac$wccncy’ów, jakby nie wiedziała, co powiedzieć.

Colettc- miała przyjechać w następnym tygodniu, od razu po badaniach w szpitalu. Jej kolorowy koc leżał złożony w nogach łóżka. Było tam bez niej tak pusto. Przestrzeń wokół jej łóżka wydawała się taka przeraźliwa, Che Gucvara srogo spoglądał z plakatu zawieszonego na ścianie. W zeszłym roku Colettc lubiła obejmować ten plakat i całować jego c iemną twarz. Jej jasne włosy opadające na plakat pod jego beretem przypominały mi Stracha na wróble z Czarnoksiężnika z krainy Ot. Trish szurała po podłodze metalowym pudełkiem. Wiedziałam, co w nim ma. Na pewno były lam ciasteczka, które piekła zc swoją mamą. Oblane były trzema rodzajami lukru, różowym — malinowym, zielonym — q-trynowym i białym.

W hallu pokazywane są akurat slajdy o ojcu Pio — powiedziała

Trish.

Wiadomość ta wydala mi się strasznie smutna. Już nie wystawiałyśmy sztuk w hallu. Teraz tam rządziła Colm pytlująca jak katarynka o ojcu Pio i jego stygmaiach. Żadnego grania, żadnych artystek. Paula hyła przekonana, że tak schudłyśmy przez to granie na scenie. A Colm ciągle wykrzykiwała swoje obelżywe uwagi do dziewczyn w refektarzu. Obrażała je, mówiła im, żc są za chude. Stawiała za wzór grubaski, które czuły się cholernie niezręcznie. Na pierwszy rzut oka widać było, że chciałyby się skryć w jakąś mysią dziurę.

W końcu przyłazła też i do mojego stołu.

—    Chcę widzieć Jak Jcs2, Grace Jones — powiedziała.

Wbiłam widelec w parówkę.

—    Powiedziałam, żc chcę widzieć jak jesz. Natychmiast! Nigdy w życiu nie spotkałam podobnego uparciucha. Ty i Colettc Mac-Sweency doprowadziłyście swoim przykładem połowę dziewcząt w tej szkole do utraty zdrowego rozsądku.

Wepchnęłam sobie kilka frytek do ust. Mój żołądek natychmiast zastrajkował

—    Nie wiem, czy Colettc MaeSweeney kiedykolwiek będzie wstanie wrócić do naszej szkoły!

Jak mogła powiedzieć coś takiego? I znowu wgaplala się we mnie tym jednym okiem irlandzkiego łmga Balora. Wiedziałam, że próbuje mnie zastraszyć groźbami