94281901 djvu

F1ZYOLOGIA ZMYSŁU SŁUCHU 599

niu dwu tonów blisko siebie leżących, t. j. tonów o nieznacznej różnicy drgań, przychodzi do interferencyi fal. Przez kombinacyę obu forin drgania nie powstaje regularna krzywa drgań z powoli wzrastającą i opadującą amplitudą, lecz krzywa dudnienia (eine Schwe-bungskurwe), z peryodycznem wzrastaniem i opadaniem amplitudy, czyli że bodziec działający na odpowiednie włókienka nerwowe będzie zmiennie silniejszy i słabszy i to właśnie wywołuje odpowiednie wahania w natężeniu wrażenia.

Od ogłoszenia teoryi resonacyi przez Helmholtza upływa już 50 lat, cały szereg badań anatomicznych, fizyologicznych i klinicznych wykonywanych przez ten czas wzmacnia lub też osłabia powyższą hypotezę, wyłoniły się nowe pytania, nowe proble-mata. Cała jednak dotychczasowa metoda nasza badania słuchu opiera się na teoryi Helmholtza, z nią ona stoi lub wspólnie upadnie.

Za teoryą Helmholtza przemawiają następujące doświadczenia fizyologiczne i kliniczne:

1.    Wittmąck i Joshii wykazali, iż przy dłuższem doprowadzaniu tonów rozmaitej wysokości śwince morskiej, występują w ślimaku zawsze jedne i tesame zmiany degeneracyjne, a mianowicie, że przy działaniu tonów niskich ulegają degeneracyi części ślimaka bliskie szczytu, przy tonach wysokich skręt podstawowy. Joshii tłómaczy powstanie degeneracyi organu Cortiego w ten sposób, że drgania membranae basilaris na pewnej ograniczonej przestrzeni powodują uderzenie odpowiedniej części Papilla aenstica o membrana tectoria, przyjmuje więc czynnik czysto mechaniczny.

2.    Przyjęcie resonatorów Helmholtza jest nam przynajmniej obecnie niezbędne do wytłómaczenia zdolności różniczkowania wysokości tonów a szczególnie do wytłómaczenia analizy dźwięków.

3.    Przy pomocy narzędzi Bez o Ida (szereg stroików od tonów najniższych do najwyższych) możemy wykryć przy pewnych cierpieniach uszu ubytki mniejsze lub też większe w tym szeregu tonów. Ubytki te w pereepcyi tonów spotykamy tak dla tonów wysokich jak i niskich, rozmiar tych ubytków bywa różny. Ubytki te tłómaczymy sobie brakiem odpowiednich resonatorów w membrana basilaris.

4.    Doświadczenie następujące (Tigerstedt):    Jeśli drgania

stroika doprowadzamy do ubu uszu przy pomocy dwu telefonów,