28 (337)

160

15. Przekształcając wzór (17.12) otrzym

d

R T

N_att p A V2

Wykorzystując powyższy wzór oraz wcześniej wyznaczone wielkości obliczyć średnicę cząsteczek powietrza.

16. Po dokonaniu obliczeń wielkości v, Re, tj, X, I i a obliczyć niepewności wyznaczenia tych wielkości metodą różniczki zupełnej lub różniczkowania logarytmicznego. W obliczeniach wykorzystać odchylenia standardowe wyznaczanych doświadczalnie wielkości t oraz h.

17. Porównać otrzymane wartości z danymi tablicowymi.

Literatura uzupełniająca:    [42],    [65],    [70]

18. POMIAR WSPÓŁCZYNNIKA LEPKOŚCI CIECZY ZA POMOC* WISKOZYMETRU HÓPPLERA

Istotną rolę podczas przepływów zarówno cieczy, jak i gazów przez przewody lub podczas ruchu ciał względem nieruchomego ośrodka płynnego odgrywa opór lepki, zwany tarciem wewnętrznym.

W rozdziale 17 opisano przyczyny powstawania tego oporu, zdefiniowano charakteryzujący go współczynnik lepkości (wzór 17.1) oraz wyprowadzono zależność wiążącą natężenie przepływu płynu przez przewody z tym współczynnikiem (wzór 17.4). W rozdziale 19 czytelnik może znaleźć szczegóły dotyczące temperaturowej zależności współczynnika lepkości (wzór 19.1) oraz lepkości cieczy nienewtonowskich, wykazujących anomalie płynności. Celem niniejszego ćwiczenia jest pomiar zależności temperaturowej współczynnika lepkości cieczy newtonowskich i wyznaczenie energii aktywacji cząsteczek cieczy za pomocą pomiaru czasu opadania kulki w cieczy.

Każde ciało poruszające się w cieczy lub gazie pociąga za sobą, dzięki istnieniu sił przyciągania raiędzycząsteczkowego oraz ruchom termicznym drobin, sąsiadujące z nim warstewki cieczy. Można to zobrazować na przykładzie kulki opadającej w cieczy z prędkością v.' Kulka ta pociąga za sobą warstewkę cieczy przylegającą do niej, nadając jej również prędkość v. |ra ta pociąga za sobą warstewki dalsze, te jeszcze dalsze itd. Obrazuje to rys. 18.1. Opadająca w cieczy kulka poddana jest działaniu 3 sił:    siły ciężkości P=mg , siły wyporu cieczy

F =Vp g oraz siły tarcia wewnętrznego T.I Jak wykazały badania prowadzone w tunelach aerodynamicznych, siła oporu, jakiego doznaje ciało od strony poruszającego się ośrodka (lub