276 (33)

Agnieszko, sprawdź zatem, czy możesz powiedzieć do siebie: „Moja kochana, właśnie robię pierwszy krok, by przeprosić się za całe zło, jakie sobie wyrządziłam”.

Agnieszka: Mogę. „Moja kochana, właśnie robię pierwszy krok, by przeprosić się za całe zło, jakie sobie wyrządziłam”.

kasia: Jak się z tym czujesz?

agnieszka: Dobrze. Chciałabym tylko wiedzieć, co zrobić ze smutkiem, któiy się pojawił. I z takim poczuciem, że mogę już nie zdążyć.

kasia: No pewnie. Otworzyłaś wrota do długo zamkniętej komnaty, ciemnej i pełnej nieznanych kształtów. Jesteś przejęta. Może nawet osłupiała, że ta komnata w ogóle istnieje - bo przecież dotąd jej nie poznałaś. Jeszcze nie wiesz, co tam jest. Potrzebujesz czasu, żeby się z nią oswoić i zacząć coraz odważniej zaglądać do wnętrza. I sprawdzać, co tam tak naprawdę się znajduje. Nie poganiaj się. Zobacz, co sama sobie robisz. Ledwie ją otworzyłaś, a już się popędzasz i podważasz swoje możliwości.

agnieszka: A jeżeli mnie ten smutek zaleje?...

kasia: Czujesz go teraz, prawda?

27f I BYĆ KOBIETĄ I NIE ZWARIOWAĆ