2 (1638)

134

tycznie czułego. Pełniejszą analizą obrazów trajektorii w zależności od kształtu wspornika i sposobu przyłożenia sił (od góry, od dołu i wzdłuż wysokości wspornika) oraz rozkłady naprążeii rozciągających w obszarze przysłupowym, znaleźć można w pracach [l, 3j. Znajomość trajektorii głównych naprężeń rozciągających w stanie niezarysowanym pozwala ukształtować najskuteczniejsze zbrojenie wspornika. Jest to jednak zadanie zbyt skomplikowane. W analizach technicznych zbrojenie główne określa się korzystając z tzw. "analogii prętowej", czyli zastępczych układów kratownicowych, zbudowanych w obrębie wspornika. W układach tych siła rozciągająca Z jest przenoszona przez zbrojenie, a siła ściskająca 0 przez beton. Liczne propozycje takiego postulowania można znaleźć w pracy [l], np. propozycję Leonhardta (rys. 8.2). Z rysunku tego widać, że

134

Rys. 8.2. Schemat pracy statycznej krótkiego wspornika według Leonhardta [l]

gdy siły P i H, działają jednocześnie, wypadkową 0 w ściskanym krzyżulcu można wyznaczyć nastęiująco:

P a ♦ H Ah_n

EM_a = 0; Pa_{p +} Hńh₀*0r₀; 0 = -Ły--    (8.1)

2M₀ = 0; P a_p + H(0,9h_Q +Ah_Q) = Z 0,9h_Q;

P a_n + H(0,9h_n + Ah_n)

7__£_:_9_0    (a

gdzie

r_n = a sin a ; sin a u p

r_n =

°»^9ao^h0

y<o,v⁺4

0,9h_r

Vco,9h₀)² . 3p

^l’^B*O^h0

Zarysowanie wspornika następuje dość wcześnie, a pierwsza pionowa rysa pojawia się w narożniku krawędzi rozciąganej, następne powstają zgodnie z trajektoriami głównych naprężeń rozciągających (rys. 8.3). Przedstawiony mechanizm pracy krótkich wsporników oraz możliwość ich analizy za pomocą "analogii prętowej" jest podstawą metody przyjętej w polskiej normie [4]. Norma ta wymaga aby wymiary wspornika wynikały z jego nośności granicznej na zarysowanie P^