35 (310)

2.8. SPAWANIE ŁUKOWE ELEKTRODĄ WOLFRAMOWĄ W OSŁONIE GAZOWEJ (TIG) 35

13. Spawanie łukowe elektrodą wolframową w osłonie gazowej (TIG)

W metodzie TIG*¹ (ang. Tungsten Inert Gas) łuk jarzy się między nietopliwą elektrodą wolframową a metalem spawanym w osłonie obojętnego chemicznie gazu. Spoinę otrzymuje się ze stopienia metalu łączonego i spoiwa lub tylko metalu spawanego. Jeziorko płynnego metalu i nietopliwą elektroda są chronione przed dostępem powietrza gazem wypływającym z dyszy (rys. 2.13). Podczas spawania nie zachodzą żadne procesy metalurgiczne, więc spoiny są zwykle czyste, o dobrych właściwościach mechanicznych. Spawanie TIG stosuje się przede wszystkim do stali wysokostopowych i trudno topliwych metali (W, Nb, Mo, Ta) oraz metali aktywnych chemicznie (np. Ti, Hf, Zr, Al, Mg) i ich stopów.

Regulacja

tawefc 2.13. Zasada spawania metoda TIG

Źródłem zasilania łuku są urządzenia o charakterystyce stromo opadającej (.patrz p. 1.3) lub stałoprądowej, dające prąd stały (prostownik) lub przemienny (transformator albo prostownik generujący falę impulsów prostokątnych o zmiennej biegunowości). Prąd stały z biegunem ujemnym na elektrodzie jest stosowany dla prawie wszystkich metali, z wyjątkiem Al, Mg i ich stopów oraz brązów aluminiowych. W praktyce nie stosuje się biegunowości dodatniej na elektrodzie, ponieważ wydziela się tam ok. 65% ciepła z łuku, co powodowałoby szybkie jej stopienie.

Aluminium, magnez i ich stopy spawa się prądem przemiennym, aby usunąć z powierzchni metalu trudno topliwe tlenki AI2O3 i MgO. Wykorzystuje się wtedy zjawisko tzw. rozproszenia katodowego tlenków, które występuje, gdy metal

*’ Stosuje się również nazwę GTAW (ang. Gas Tungsten Arc Welding).