33 (12)

421 M. Slach

z wyjątkiem pracy Mac Arka (w której są zresztą fragmenty wymagające polemiki i uzupełnień), poprzestaje na krótkim i powierzchownym wyliczeniu faktów bez głębszego dociekania przyczyny.

spotkaniem obu polityków w 1509 r. Samą jednak kwestie kandydatury Rozmberka z lat 2573—1575 poruszył nieznacznie, powołując się przede wszystkim na oceny Wierzbowskiego i Zakrzewskiego, częściowo uzupełniając sądem Bidla. W szczególności widać to w tłumaczeniu niepowodzenia akcji Rożmberka niejednolitością tendencji czeskiej polityki. Por. J. B i d 1 o, Jednota bratrskd v 1. wyhnanstvl, t. III, s. 35. Z czeskich historyków dobą anarchii po wymarciu Jagiellonów zajął się W. Tern e k, Snahy domu rakouskeho a nabyli koruny polske v 16. stoletf (CCM, 1853) Jednakże autor- zbyt bojażliwie stara się o to, by nie wyjść poza przyjęte stano wisko, ograniczone różnymi „a priori”. Problem polsko-czeskich stosunków porusz; wreszcie w syntetycznym dziele J. Perwolf, Stawianie, ich wzaimnyje otru szenija i swjazi, t. III, cz. 1, Warszawa 1890, oraz w artykule Cechouć a Pola v 15. stoleti (Ośveta, 1873). Wprawdzie jego syntetyczne dzieło jest fundament* do poznania stosunków bratnich narodów, niemniej jednak dobę pojagiellońs Perwolf w ogólnej ocenie potraktował niesłusznie. Twierdził wręcz, że Czesi i s Rofmberk zajmowali w stosunku do Polski stanowisko „Drang nach Osten”. Sze interesujących dokumentów w kwestii kandydatury Rożmberka przedruko