6061ho5

niepohamowanego płaczu.

Czy opłakuje w ten sposób

swoich zmarłych krewnych i znajomych

czy też płacze dlatego, że nie ma z kim się parzyć? Wszyscy odeszli.••

Ale nie, nie to jest powodem.

To płacz dziecka, zdradzonego przez matkę.

Wyrażony krzykiem strach przed opuszczeniem.

I ten krzyk, płacz, jęk budzi do życia umarłe puszki nie wierzę moim oczom,

ale te pojemniki po napojach śpiewają w buntowniczej kakofonii przeciw mojej Doktrynie Zagłady przedyskutowanej na Szczycie Poduszki (deptanej teraz stopami anarchistów z aluminium).

Boję się, boję tych

puszek, tych nihilistycznych rebeliantów.

Wtedy jeden z nich zbliża się do mnie - krzyczące

dziecko,

Mój strach zaczyna

narastać, tworząc raur

wokół mego łóżka, próbując odgrodzić

mnie od wszystkiego ale bez żadnego trudu

mały krzykacz po prostu wspina się na to co według mnie było Wielkim Murem podobnym do tego w Berlinie.

Wtedy zaczyna mówić.

Jego słowa płyną tajemniczo z otworu w jego głowie

niczym żałobna muzyka: głębokie, donośne, i pełne smutku.

Mówi do mnie: „Musisz

poddać się swoim snom to sprawiedliwe.

Siedzimy cały dzień, licząc na twoje przyjście

Trudna Droga z Pieklą

a ty przychodzisz i w bardzo niegrzeczny sposób ignorujesz nas."

Zdumiony, bezwolnie kiwam głową a on zamyka mi oczy.

Nie.

Daje mi parę czarodziejskich okularów i zapadam w sen.

Śpię na polu pełnym hiacyntów i jadeitów.

Budzę się z mego snu Wstaję,

moje złote loki opadają w nieładzie. Wchodzę do kuchni i kieruję się w stronę lodówki.

Wyjmuję puszkę piwa, a kiedy zaczynam pic

słyszę

Płacz opuszczonego dziecka.

kiedy kyfem tokakiem