62 63 (27)

62

ci czyli ostrzenie i odpadanie, lub sterowanie według wiatru /np. cały czas bejdewindem/ oraz reakcja na szkwały i reakcja na przechyły poprzeczne jachtu mieczowego. Nawykiem powinny stać się również: zatrzymanie jachtu w łopocie i ponowne wprowadzenie go na kurs, zmiana zawietrznoścl i nawiet-rzności jachtu /przez wyluzowanie lub wybierania ponad miarę poszczególnych żagli, zmianę rytmu kadłuba, podnoszenie i o-puszczania miecza a dla bardziej zaawansowanych dynamiczne przebalastowanie/ i hamowanie żaglami. Całę tę grupę czynności nazywa się tradycyjnie ćwiczeniami przygotowawczymi do manewrów głównych choć słuszniej byłoby nazwać je prostymi.

Nie koniec na tym. Istnieje następna dość liczna grupa czynności, których niemal nawykowe opanowanie jest niezbędne w żegludze choć nie sę one bezpośrednio związane z techniką prowadzenia jachtu. Są to: po pierwsze prace w charakterze członka załogi a więc umiejętność właściwej reakcji na komendy i :? polecenia, właściwa technika pracy linami /w tym umiejętność "odruchowego" wiązania węzła knagowego, węzłów cumowniczych i buchtowania lin/, odbijaczami, bosakiem, wiosłami itp. oraz znajomość i umiejętność klarowania jachtu w różnych sytuacjach, po drugie: manewry wykonywane przy użyciu lin czyli cumowanie, ver - i overholungi, po trzecie: wiosłowanie / w tym również’ "na pych" i "na śrubkę"/. Tę grupę nazwiemy czynnościami pomocniczymi / co nie ma na celu obniżenia ich ważności/.

Ola wszystkich wymienionych powyżej umiejętności stosuje się podobną metodykę wyrabiania nawyków drogą jak największej liczby ćwiczeń. Problem polega głównie na przestrzeganiu zasady systematyczności /istotna niezmiernie jest kolejność wprowadzania nowych elementów/ i nie dopuszczenie do monotonii. Nudno Jest ćwiczyć ciągle to samo a "zbyt wiele na raz” przekracza możliwość percepcji i zmniejsza niemal do zera efektywność nauczania. Tę ostatnią uwagę należy koniecznie zapamiętać. W większości przypadków podstawową przyczyną wymienionych na wstępie błędów metodycznych jest właśnie niedocenianie znaczenia zasady systematyczności /wcale to nie jest takie proste wobec dużej liczby koniecznych do wprowadzenia elementów/ a zwłaszcza zbyt wielki pośpiech w pokazywaniu nowych czynności.

Następną grupę stanowią manewry zwane przez metodyków głównymi /która to nazwa wzbudza często kontrowersje z egzaminatorami na wyższe stopnie żeglarskie ponieważ tych ostatnich klasyfikacja interesuje wyłącznie pod kątem tego za co należy delikwenta oblać/ to znaczy zwrot z wiatrem i zwrot na wiatr, które co prawda również winny być wykonywane "odruchowo", ale których nauczenie wymaga już opanowania wszystkich manewrów i ćwiczeń przygotowawczych. Klasyfikowane.osobno manewry złożone to znaczy: dojście i odejście od pomostu, "boja", stawanie na kotwicy itp. to już zupełnie inny rodzaj umiejętności. Tutaj nie może być mowy o wyrabianiu nawyków. Każda sytuacja manewrowa jest zadaniem posiadającym najczęściej wiele różnych rozwiązań w tym zresztą często kilka równie dobrych. Nauka polega na wyrobieniu umiejętności oceny sytuacji i dokonania wyrobu wariantu właściwego w danych warunkach w oparciu o przyswojoną wiedzę oraz oczywiście na przekonywającym przekazaniu tej wiedzy. Każdy manewr złożony składa się z pewnej liczby manewrów przygotowawczych i głównych. Umiejętność polega na właściwej syntezie. W tym przypadku nie można działać machinalnie a należy pomyśleć. Specyficzną pozycję w tej klasyfikacji