63 (214)

Ko

Mb,nd

(3.64)

Xlt ^:

0>LT + V $²lt - \²lt

W przypadku wyboczenia elementów konstrukcji nośnej budyńków^: do określenia dhigość wyboczeniow'a L_cr elementów konstrukcji kratowych o przekrojach otwartych i rurowych, a także do określenia roli usztywnień bocznych i przeciwskrętnych stosuje się postanowienia Załącznika BB do PN-EN 1993-1-1.

Zgodnie z Załącznikiem BB.1.1 do PN-EN 1993-1-1 (Wyboczcnie elementów' konstrukcji budynków) dla pasów kratownic oraz elementów' skratowania - przy wyboczeniu z płaszczyzny układu przyjmuje się długość wyboczeniow'ą L_cr równą długości teoretycznej L, chyba, że mniejsza wartość jest uzasadniona analitycznie. W przypadku dwuteowych (I i H) pasów kratownic przyjmuje się długość wyboczeniową: w płaszczyźnie L_cr = 0,9L z płaszczyzny L_cr = L, chyba że mniejsza wartość jest uzasadniona analitycznie. Jeśli pasy zapewniają odpowiedni stopień zamocow'ania, to można przyjmować dla skratowania typowych kratow-nic w płaszczyźnie ustroju L_cr = 0,9L.

Długości wyboczeniowe pasów rurowych - w płaszczyźnie i - z płaszczyzny można przyjmować L_a = 0,9L. Długość L w płaszczyźnie układu jest odległością między węzłami, natomiast długość L przy wy-boczeniu z płaszczyzny układu jest równa rozstawowi stężeń bocznych. Jeśli pasy zapewniają odpowiedni stopień zamocowania (których końce - bez spłaszczeń i wyobleń - są całym obwodem przyspaw'ane do pasów), to można przyjąć dla skratowania typowych kratownic rurowych w płaszczyźnie ustroju oraz z płaszczyzny ustroju L_cr = 0,75L.

W PN-EN 1993-1-1 nie podano natomiast zaleceń określania długości wyboczeniowych L_cr elementów prętowych konstrukcji ramowych. Takie zalecenia i nomo-gramy do wyznaczania współczynników długości wybo-czeniowych ramowych konstrukcji nieprzechyłowych i przechyłowych zamieszczono w PN-90/B-03200.

Przykłady obliczeń stalowych elementów' ściskanych wg PN-EN 1993-1-1 przedstawiono m.in. w [3-24], [3-30], [3.33],

3.7.4. Nośność graniczna elementów zginanych

Warunek nośności według PN-EN 1993-1-1 ze względu na zwichrzenie względem silniejszej osi y-y elementu o stałym przekroju, zginanego obliczeniowym momentem ma postać:

(3.63)

Nośność na zwichrzenie elementów belkowych nie-stężonych w kierunku bocznym M_bR określona jest wzorem:

K.ro =

y mi gdzie: x_L - współczynnik zwichrzenia.

Wskaźnik wytrzymałości przekroju W_v (3.64) należy przyjmować:

W_}, - W_ply - plastyczny wskaźnik zginania - w przypadku przekrojów klasy 1 i 2,

W = W_el - sprężysty wskaźnik zginania - w przypadku przekrojów¹ klasy 3,

Wy ~ W_eff_y - efektywny wskaźnik zginania - w' przypadku przekrojów klasy 4.

W przypadku elementów o dowolnym przekroju, ulegających utracie płaskiej postaci zginania względem osi y - y, współczynnik zwichrzenia x_L wyznacza się w zależności od smukłości względnej dla odpowiedniej krzywej zwichrzenia, którą opisuje funkcja:

leczXir^£ h (3.57) gdzie

Smukłość względną przy zwichrzeniu \_LT wyznacza się

z zależności: ■ przekroje klasy 1 i 2:
* przekroje klasy 3:	\wp,J, ' Kr '	(3.67)
^ir ^= 1 • przeboje klasy 4:	» Kr	(3.68)
Ai7- = ^	1 Kr ’	(3.69)

w' których: M_cr - moment krytyczny przy zwichrzeniu sprężystym.

W PN-EN 1993-1-1 przyjęto 4 krzywe zwichrzenia: a, b, c i d (rys. 3.30), którym przynależą odpowiednio parametry imperfekcji a_LT - 0,21, 0,34, 0,49 i 0,76. Przyporządkowanie krzywych zwichrzenia w PN-EN 1993-1-1 do grupy elementów' opisanych tym samym parametrem imperfekcji tt_LT odbywa się w zależności od proporcji podstawowych wymiarów oraz technologii wykonania elementu zginanego. Zalecane wg

styczeń 2011

70 EUROKODY - ZESZYTY EDUKACYJNE Bllifdera - PROJEKTOWANIE KONSTRUKCJI STALOWYCH