86� (2)

86

przeciwnika potokiem bezsensownych słów. Polega to na tym, że

„Przecz każdy sądzi, gdy usłyszy słowa,

że muszą też zawierać jakiś sens”.

[Faust I, w. 2565—66]

Jeśli jeszcze do tego przeciwnik w skrytości ducha świadomy jest swojej słabości, jeżeli jest przyzwyczajony do tego, że nieraz słyszy rzeczy, których nic rozumie, i zachowuje się przy tym, jak gdyby je rozumiał, to można mu zaimponować plotąc z poważną miną jakieś uczone i głębokie nonsensy, przy których wszystko w głowic mu się miesza; podajemy je właśnie za najbardziej niezaprzeczalny dowód naszej tezy. Ten fortel, jak wiadomo, został użyty w ostatnich czasach przez kilku filozofów w stosunku do całej niemieckiej publiczności z najświetniejszym sukcesem. Skoro jednak cxempla odiosa sunt ⁸⁹>, można wziąć przykład starszej daty z „Vicar of Wakeficld” Gold-smitha ⁹⁰>, p. 34.

Sposób 37 (który powinien być jednym z pierwszych). Jeżeli sprawa przeciwnika jest słuszna, ale na nasze szczęście obrał on dla niej dowód niedobry, to łatwo nam przychodzi ten dowód odeprzeć, po czym udajemy, że odparliśmy tym samym całą

^ TW<mXflCjE, sSor<mmĄ ty 7&K OpUA&mCE, JMyimJj mqw)i

Sposób ostatni: argumentum ad persojiam

N^y-