badanie3

nieliniowych k określa się na drodze obliczenia ze zmierzonych harmonicznych prądu albo napięcia w obwodzie anodowym lampy:

%

I

k =

(10.1)

Dopuszczalna moc zmienna i współczynnik zniekształceń nieliniowych lampy określane są jej parametrami statycznymi i charakterystykami, a także punktem pracy, tj. wartościami napięć na elektrodach i opornością obciążenia w obwodzie anodowym. Za pomocą odpowiednich układów i wzorów obliczeniowych można określić dopuszczalną moc zmienną graficznie ze statycznych charakterystyk lamp i z wartości oporności obciążającej. Metody doświadczalnego określania dopuszczalnej mocy zmiennej i zniekształceń nieliniowych oparte są na zastosowaniu dla tego obwodu układów zastępujących typowe układy wzmacniacza mocy. Układy te mogą być z lampą, pracującą w klasie A, albo przeciwsobne, w których lampy mogą pracować w klasie 2A, jak i w klasie 2B.

10.2. POMIAR UŻYTECZNEJ MOCY I ZNIEKSZTAŁCEŃ NIELINIOWYCH LAMPY PRACUJĄCEJ W KLASIE A JAKO WZMACNIACZ MAŁEJ CZĘSTOTLIWOŚCI

Dla lamp pracujących w klasie A charakterystyczne jest to, że punkt pracy znajduje się w przybliżeniu na środku prostoliniowej części charakterystyki I_a, U_s, a amplituda napięcia na siatce jest taka, że lampa pracuje bez wchodzenia w obszar prądów siatki. Zniekształcenia nieliniowe, wprowadzane przez lampę przy pracy w klasie A, są mniejsze niż przy pracy w innych klasach, jednakże przy pracy w klasie A mniejszy jest także współczynnik sprawności stopnia wzmacniającego. Do badania lamp pracujących w klasie A stosuje się rozmaite metody pomiarów mocy wyjściowej, z których najbardziej rozpowszechniona jest metoda z użyciem dławika anodowego. Oprócz tego stosuje się także me-

133