Alkocholizm jest chorobą 18

roku przez szwedzkiego psychiatrę Magnusa Hussa pracy pt. „Alkoholizm przewlekły czy przewlekła choroba alkoholowa”.

W roku 1901 Kurz i Kreapelin użyli jako pierwsi terminu nałóg alkoholowy w odniesieniu do osób, które „nie były dostatecznie silne, aby zaprzestać picia wówczas, gdy picie narażało je na poważne szkody materialne, społeczne i cielesne”. Ponadto Kreapelin zwracał uwagę na fakt, że w alkoholizmie przewlekłym istotne jest „przyjmowanie nowej dawki alkoholu w czasie gdy działa jeszcze dawka poprzednia”. Ernst w 1933 roku zaproponował oddzielenie alkoholizmu od nałogu alkoholowego i twierdził, że „nałogowcami są ci, którzy nie mogą zaprzestać picia, a alkoholikami ci, którzy cierpią wskutek uszkodzenia przez przewlekłe spożywanie alkoholu”.

Z późniejszych podejść do alkoholizmu, na szczególną uwagę zasługują poglądy Jellinka, który w oparciu o przeprowadzone badania stwierdził, że „alkoholizm przewlekły to każde używanie napojów alkoholowych, które powoduje szkodę dla osoby pijącej, społeczeństwa lub obojga”. Zwrócił uwagę na fakt, że alkoholizm powstaje skutek nałożenia się na siebie trzech czynników - podatności biologicznej oraz warunków psychologicznych i społecznych. Alkoholizm podzielił na pięć postaci oznaczając je kolejnymi literami alfabetu greckiego.

W VIII wersji Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób, Urazów i Przyczyn Zgonów z 1965 roku alkoholizm (nałóg alkoholowy), zdefiniowano jako „stan psychicznego i fizycznego uzależnienia, a w nim zwiększenie się tolerancji,

zespół abstynencyjny, utrata kontroli picia tj. niemożność powstrzymywania się od picia, a w nałogu dalej posuniętym - zmniejszenie tolerancji”.

Zdaniem Portnowa i Piatnickiej (1973), alkoholizm przewlekły jest schorzeniem charakteryzującym się obecnością tzw. zespołu narkomanicznego uzależnienia alkoholowego, w przebiegu którego występują specyficzne zaburzenia internistyczne i nerwowopsychiczne oraz powstają konflikty społeczne. Do objawów alkoholowego zespołu narkomanicznego zaliczyli: objawy uzależnienia (popęd od narkotyku, utrata kontroli i zespół abstynencyjny oraz objawy zmienionej reaktywności, zmiana tolerancji, zmiana formy spożywania, zmiana obrazu upojenia i utrata odruchu wymiotnego.

Jak łatwo zauważyć proponowane definicje nie były oparte na jednolitych kryteriach, niejednokrotnie uwzględniały tylko część objawów bądź opierały się na wycinkowym obrazie choroby. Niektóre z nich zawierały nawet oceny moralne.

Taki stan rzeczy spowodował konieczność ujednolicenia kryteriów rozpoznawczych alkoholizmu i wyraźnego odgraniczania go od grupy zjawisk wiążących się z używaniem alkoholu w ogóle. W związku z tym, w latach 70-tych, problemem szkodliwych następstw spożywania alkoholu zajęli się eksperci Światowej Organizacji Zdrowia.

57