CCI00163

umów międzynarodowych, i to nie wszystkich i nie z urzędu, a jedynie na wniosek uprawnionych podmiotów. Bada ona jedynie działalność prawodawczą legislatywy - nie zajmuje się natomiast badaniem tej działalności w odniesieniu do innych naczelnych organów państwowych, w tym i organów wykonawczych. Dodać bowiem należy, że akty prawne organów wykonawczych (rządu, ministrów) badane są przez Radę Stanu (Conseil d’Etcit).

Podkreślić należy, że w myśl twórców konstytucji Rada miała być organem kontroli w stosunku do parlamentu. Ewolucja ustrojowa wskazuje na odmienne rotraktowanie przez Radę przyznanych jej kompetencji. W literaturze podkreśla się, że w wyniku ewolucji Rada stała się organem umacniającym nadrzędność konstytucji w systemie źródeł prawa, że jej orzeczenia służą umacnianiu praworządności, że obok decyzji wydawanych na korzyść rządu często występują decyzje korzystne dla parlamentu. Przyznanie zaś w r. 1974 prawa zaskarżania ustaw do Rady Konstytucyjnej deputowanym i senatorom spowodowało znaczny wzrost orzeczeń, z których korzysta także opozycja.

Politycznie jednostronny, w początkowym okresie istnienia Rady Konstytucyjnej, charakter jej orzeczeń wynikał stąd, że jej skład dobierany był w pierwszym rzędzie pod wpływem kryteriów politycznych. Najbardziej uwidoczniło się to w r. 1959, gdy powoływano pierwszy skład Rady. Wówczas weszło doń 9 członków, z których aż 5 to byli działacze gaullistowskiej RPF (z okresu IV Republiki), lub powstałej w r. 1958 UNR. Podkreślić należy, że skład kreowano nie kierując się bynajmniej troską o dobór osób posiadających przygotowanie rrawnicze. W toku ewolucji tendencje te uległy zmianie. Rada zdobyła sobie wysoki autorytet, a w jej skład powoływano wybitne osobistości zarówno życia politycznego, jak i znakomitych prawników, w tym profesorów prawa uniwersy-:etów francuskich.

VI. EWOLUCJA USTROJU POLITYCZNEGO W OKRESIE V REPUBLIKI

W początkach V Republiki dominował w literaturze prawniczej i politolo-r cznej pogląd, że ustrój określony w Konstytucji z r. 1958 ma wyraźnie przejściowy charakter, że wyraża on idee i tendencje, które w efekcie doprowadzą do czystej postaci rządów prezydenckich. Opinie te wzmogły się po nowelizacji konstytucji w 1962 r., gdy przyjęto zasadę wyboru prezydenta w sposób powszechny i bezpośredni. Nie brakowało też poglądów, które zakładały przej-ściowość systemu politycznego, wiążąc go wyłącznie z okresem pozostawania przy władzy de Gaulle’a.

Generał wyciskał swoiste piętno na systemie politycznym V Republiki, był c;oem duchowym jej konstytucji. W swoisty sposób interpretował zasady ustrójcie zawarte w Konstytucji r. 1958. Kierunek tej interpretacji był jednoznaczny: rozszerzające pojmowanie roli prezydenta.

169