choroszy&9

269

269

Rys. 13.3. Sposób oznaczania obrabiarek skrawających do metali wg układu

Jak już wcześniej wspomniano do oznaczenai obrabiarek przyjęto stosowany często układ dziesiętny. Zgdodnie z nim symbol pełny obrabiarki składa się z kolejno ustawionych znaków. Sposób budowy takiego symbolu przedstawia rysunek 13.3. Opisuje on tokarkę kłową pociągową (Ml 14) uniwersalną (03) o przelocie nad łożem 450 mm i rozstawie kłów 1000 mm (licznik ułamka) z silnikiem do napędu głównego 10 kW i z silnikiem do napędu pompki 0,5 kW (mianownik ułamka). Symbol ten uzupełniono literą s określającą obrabiarkę jako średnią i fabryczną cechą TR45 oznaczającą typ obrabiarki. Symbol skrócony obejmuje natomiast literę M, cyfrę grupy, liczbę rodzaju i liczbę odmiany. Ponadto dopuszcza się również stosowanie symbolu zbiorczego składającego się:

-    tylko z litery M,

-    z litery M i cyfry grupy uzupełnionej dwoma zerami - jako symbolu grup,

-    z litery M i cyfry grupy i pierwszej cyfry rodzaju uzupełnionego zerem - jako symbolu podgrup.

Konwencjonalny zapis informacji wejściowych w postaci rysunków wykonawczych przedmiotu jest nieprzydatny w zautomatyzowanym projektowaniu procesów technologicznych i musi być przekształcony w taki sposób, aby mógł być wprowadzony do komputera. W systemach automatycznego projektowania procesów technologicznych metody analityczne, kinematyczne i tabelaryczne takiego zapisu są bardzo pracochłonne i wymagają wykonania licznych operacji matematycznych. W następstwie tego mają one ograniczone zastosowanie. Bardziej przydatny do komputerowo wspomaganego projektowania procesów technologicznych jest sposób polegający na podziale przedmiotu na elementarne powierzchnie i opisanie ich za pomocą kodu cyfrowego lub alfanumerycznego. Zaletą tego systemu przedstawienia danych wejściowych do projektowania procesów technologicznych jest jednoznaczność i dokładność zapisu. Ujemną stroną takiego rozwiązania jest natomiast duża pracochłonność, mała przejrzystość zapisu i konieczność posługiwania się tablicami klasyfikacyjnymi.

Zaznaczyć należy również, że konieczność skrócenia czasu konstrukcyjnego i technologicznego opracowania nowych wyrobów wymaga większej niż dotychczas współpracy działu konstrukcyjnego i technologicznego. Z integracją tych działów wiąże się także potrzeba scalania autonomicznych systemów komputerowo wspomaganego projektowania i wytwarzania typu CAD (Computer Aided Design) i CAM (Computer Aided Manufacturing). Opis szczegółowy tych zagadnień jest zawarty w pracach [31, 62,63,110].