choroszy41

341

Rys. 16.3. Schemat obróbki tulejek: a - na tokarce rewolwerowej, b - na wielowrzecionowym automacie, 1 - wysunięcie pręta do oporu, 2 - nawiercanie i planowanie czoła na automacie,

3.8 - obtaczanie powierzchni zewnętrznej, wiercenie otworu, wykonanie zewnętrznej fazki,

4 - powiercanie, 5 - rozwiercanie zgrubne, 6 - rozwiercanie wkańczające, 7 - odcięcie przedmiotu

Najbardziej rozpowszechniony jest wariant trzeci, w którym w pierwszej kolejności jest obrabiany otwór. Małą odchyłkę współosiowości, znamienną dla ustalania przedmiotu w otworze, uzyskuje się dzięki temu, że:

a)    najczęściej otwory wykonuje się z większą dokładnością niż powierzchnie zewnętrzne tej samej części,

b)    wartość dopuszczalnych odchyłek zwiększa się wraz z powiększaniem się powierzchni mocowania, a więc zamocowanie na zewnętrznej powierzchni spowoduje większy błąd niż zamocowanie na otworze,

c)    dokładność trzpieni, zwłaszcza stałych, jest większa od dokładności przyrządów mocujących za powierzchnie zewnętrzne.