DSC00232 (28)

I cktury zacierają się w (Minięci siopniowo, ale kons mc. Proces len obejmuje wszystkie szczegóły przeczytaj gdyś książek, od nazwiska autora po sam tcksl. Znikają_c

su idomośa jeden po drugim, równie szybko jak siewni

%

%

it

jawiły:

%

K.irtkuię ksi.i. ki. mc studiuję ich C o nu / nich zostanie, tego już nieuki ■ t    ką. toć jeno •    »sąd mój «\i iągną!dla się korzyść,myślj•

siady. którymi się napoił Autor, mk -    i inneokoliczności,

zapominam od razu’.    ¹

ais.

hi znikanie jest u pewnym sensie nieodłącznie zwj^ / tym. co zyskujemy dzięki książkom. Montaigne właśnie dl

zu u przywłaszczać sobie to, co przeczytał

prędzej zapomina książkę jakb> była ona tylko tymczasowy nośnikiem jakiejś ponadosobowej mądrości i spełniwszyst^

SA

nawet jeśli zapominanie ma równie/ pozytywne aspekty,to^

znoszą one bynajmniej zu cza psychicznych, mc rozu

możność

czegokolwiek.

wobec

nieczności prowadzenia codziennych rozmów z ludźmi

Oczywiście tego rodzaju przykrości zna każdy, każda lektur# daje bowiem wiedzę kruchą i nietrwałą. W przypadku Motta igne a jednak szczególnie interesujące i su ladczącc o rzeczy wiście niezwykłej skali jego kłopotów z pamięcią wydaje sięto. że mc jest on w stanic przypomnieć sobie nawet, czy kiedyko! wiek czytał jakiś utwór, czy nic:

Aby przypomóc nieco cbybom mej pamięci i zawodności jej tak osoNiwit zdarzało mi wę nieraz brać w rękę. jakitfn mmc i nieznane, książki, któreay-talem pilnie parę lat wprzódy i zabazgratem pr/vpiskami. przyjąłem od«]ł kiego czasu zwyczaj, ab> pomieszczać na końcu ka/dej książki (mówię o Ni

którymi mam zamiar posłużyć się tylko raz) datę, kiedy skończyłem j \ < / .t >■ j sąd, jaki z grubsza wyciągnąłem; tak by mi to przynajmniej odtworzyło .w .i/< nie i ogólną myśl, jaką powziąłem o autorze przy czytaniu*.

Problem okazuje się więc w przypadku Montaignc’a napraw dę poważny, gdyż w zapomnieniu pogrążą się nie tylko książką, lecz także moment czytania. Znika w pamięci nic tylko przed-miot-w takim wypadku praynajmnici melisie icgo zarysy mogłyby się zachować - lecz także sarn akt lektury, jak gdyby zapominanie było tak radykalne i gruntowne, ze pochłania absolut nie wszystko, co wiąże się z jego przedmiotem Marny więc prawo zapytać, czy lektura, o której nie wiadomo. i/% w    z t

istniała, może wciąż jeszcze nosie miano lektury.

Zważywszy, jak dokładnie Montaignc przypomina s >'mc kil ka książek, które mu się nie podobały - na przykład pamięta dobrze rozmaite teksty Cycerona, a nawet p s.e c nc t mm. Eneidy (KP, + +) - można odnieść wma nie. ze pi/cdi wc/vm kim nieudana lektura mo/c dlatego, /i ^ ;d. , ^ k cje - ocalała przed zapomnieniem Znowu w.ęi czv

cjonalny okazuje się determinujący w procesie    w.-.:

książki rzeczywistej (istniejącej ni ko hipotetycznie) ksią

-ekranem.

Montaignc znajduje pewne u\w. . c vw z zapamiętywaniem, mianow k ic op icmi. i \v. wv %\su ••• umieszczania notatek na końcu ku/dci , .    .    •

Dzięki tym notatkom mozc póz nu p:.i a _iv , ,

mnienia i powrócić po pewnym c/isu o- o _v c /

sobie na temat autora i jego d/icla w ,    \

mają przypuszczalnie towmcż upewnić Montanie'*, prawdę kiedyś przeczytał książkę. znaczyć p g, r.    * c -

drogę i pomóc mu stawić czoło koleinym z _K p.» cc

1

Tamże. a. 320.

'Tanuc.v U3-114.