DSC00268 (17)

WSTĘP

Warto na początku uświadomić sobie — co dla badaczy nie zawsze było oczywiste — że średniowieczna twórczość łacińska, powstająca w Polsce, mimo jej cech uniwersalnych stanowi na równi z dziełami polskimi integralną część naszego piśmiennictwa. Bo chociaż poezja łacińska wyraźnie różni się od poezji wemakulamej formą, określonymi konwencjami literackimi, procesem rozwoju, kręgiem odbiorców czy niejednokrotnie odmienną tematyką, to przecież zasięg jej oddziaływania, zasadnicze nastawienie na lokalny krąg czytelniczy pozwalają na powiązanie jej z literaturą konkretnego regionu '. Można inaczej powiedzieć, że twórczość ta stanowi polski wkład w piśmiennictwo ogólnoeuropejskie, a dwujęzyczność jest jednym z wyróżników staropolskiej kultury literackiej.

Polska przyjmując chrześcijaństwo (966) w obrządku łacińskim, nawiązała do dziedzictwa cywilizacji antycznej, asymilo-wanej przez chrystianizm Zachodu. Nasza kultura zaczęła więc rozwijać się w sferze oddziaływania wzorów latynochrześcijań-skich, a narzędziem jej wypowiadania stała się łacina — uniwersalny język Kościoła i liturgii, dworskiej kancelarii i szkoły,

¹ Por. J. Woroneżak, Języki literatury średniowiecznej i sposób istnienia utworów [w:] tenże, Studia o literaturze średniowiecza i renesansu, Wrocław 1993, s. 21-22; J. Woroneżak, Polskość i europejskość literatury naszego średniowiecza [w:] tenże, Studia o literaturze średniowiecza i renesansu, s. 33-34.