DSC00311 (14)

Pofłpfcn powletej kryminalni/

Opólnu schemat kompozycji,..

41

draga:    kapitan JwgoyJĆ wywiera naclik na

kompanie i domaga się posłuszeństwa. Ij. przywrócenia równowagi; trzecia: kapitan ponosi klęskę, równowaga nio zostaje przywrócona i stad znowu; projekcja.

Pomiędzy sekwencją i funkcją moir czasami znajdować się warstwa pośrednia. W tym przypadku funkcje nie łączą się bezpośrednio w sekwencjach. lecz w ogniwach pośrednich; mikroaekwen-cjacb. Kiedy mówimy, to funkcje są atomami kompozycji, rozumiemy przez to, to aą to Jednostki, których w planie kompozycyjnym nie możemy dalej rozbijać. Oczywiście Je Ukto możemy rozłożyć (teoretycznie rzecz biorąc każdą jednostkę można dzielić w nieskończoność), ale wówczas mamy Już do czynienia z jednostką kompozycji, konsekwentnie dążącą ku swoim dalszym, naturalnym sprzy-młcneńcom/fun kejom, z którymi tworzy synte-aę — sekwencję. Mamy wówczas przed aobą nio funkcję, lecz wydarzenie fabularna o „swobodnych" relacjach. Funkrjr to slupy, na których wpiera się cała Unia kompozycyjna, a rozwój kompozycji jest tokiem łączącym Jedną sekwencję zdzopą.

Ze wszystkiego, co powiedziano dotychczas o koapozycp. wynika, to każda Jednostka związana jest z lanymi poziomo i pionowo. W Ii-nil poziomej jednostka kompozycyjna łączy się z równymi sobir. Jset om stacją przekaźnikową; Jej treść (przy całej niezależności) dąży na- j przód i wstecz, w prawo I w lewa W linii pionowej Jednostka kompozycyjna włącza się w pasmo intagracyjne I z kilkoma równymi sobie jednostkami tworzy nową totalność, w której ona sa-

mu pozornie ginie, podczas gdy w Istocie wypełni* swój sens, bo urzeczywistnia Jednostkę nadrzędną Poziomy i pionowy układ jednostek kompozycyjnych nie Jest niczym innym Jak specyficzną siatką Jednostek, którą możemy nazwać SIATKĄ KOMPOZYCJI. Dopiero umiejscowiona w tej siatce (i wyjaśniona przez nią) Jednostka kompozycyjna zostaje w polni zrealizowana (i wyjaśniona). Na przykład, każda funkcja Jest powiązana poziomo z innymi funkcjami bez względu na to, w Jakie związld/ogniwa/sekwencjo wchodzą poszczególne funkcje. Dlatego moglibyśmy badać (I przedstawić) linię kompozycyjną Jako ciąg funk-cyj, w ogóle nio mówiąc o sekwencjach. Oczywiżde w tym przypadku nasza analiza byłaby więcej niż niepełna. Ale każda funkcja takie ma „nad sobą'* Jakie* Jednostki nadrzędno, w których ich charak-tof „używa” się po to. aby mogła istnieć pełnia nadrzędnej jednostU/sckwcncji. poprzez którą sens funkcji promieniuje aż do linii kompozycyjnej, i dalej — do totalności kompozycyjnej.

Możemy teraz przejść do podmunowanh^Opśtoj schemat kompozycji powieści składa się z Jednej lub więcej linii kompozycyfeycit. które wyrażają -nwpreestrzenianie aę” albo „teznpocalaację” Jednej lub więcej projekcji paradygma tycznych linie kompozycyjne (które urywają się w totaUmśd kompozycyjnej) rozpadają się na Mókł, to zaś oa sekwencje, będące podstawowymi syntezami atomów wydarzeń — funkcji Rozciągając się jKlao-ctofoto w lina poziomej i pionowej wszystkie jednostki kompozycyjne tworzą sta tlę kswpasycji. Ogólny schemat kompozycji powitać! mniemy przedstawić graficznie za po modą trzech wykresów „ścisłych powiązań'¹;