DSC00608

CIERŃ I RÓŻA UKRAINY

Henrykowi Markiewiczowi

„Nieszczęście zmusza nas, abyśmy uznali za rzeczywiste to, co nie wydaje się nam możliwe”

Simone Weil

Nieznane arcydzieło

Włodzimierz Odojewski¹ należy do dość licznego u nas grona pisarzy pokrzywdzonych, jeśli w ogóle można mówić o „krzywdzie” autora, który jest po prostu wybitny i swą wybitnością przekreśla od razu samą nawet możliwość mówienia o krzywdzie. Mam tu na myśli jednak inną okoliczność: tych, którzy pisarzowi towarzyszą. Gdyby nie wspaniały esej Zbigniewa Bieńkowskiego (wynagradzający zresztą może wszystkie grzechy krytyki literackiej wobec autora Wyspy ocalenia), Odojewskiego należałoby nazwać jednym z najbardziej osamotnionych i najbardziej niezrozumianych powieściopisarzy naszego czasu.

‘ W dalszym ciągu wywodu stosuję następujące skróty: 01 — Opowieści letkie, Warszawa 1954. BI — Białe lato, Poznań 1958. Mn — Afiejtca nawiedzone, Łódź 1959. K — Kwarantanna, Warszawa 1960. Wo — Wyspo ocalenia, Warszawa 1964. Czo — Czas odwrócony, Warszawa 1965. Zś — Zmierzch świata, wydanie drugie poprawione, Warszawa 1966. Zwz — Zasypie wszystko, zawieje..., Paryż 1973.

173