DSC04135

cytowany piw* W. Lnnkowską-Wy»Qe*tiń#ką (Świadczy, że w interglacja-le mazowieckim dos*lo do głębokiego rozdęcia dolin, wchodzącego nite od dzisiejszego poziomu rzek, Dlutego zaskakując© jest przyjmowanie płytkiego rozclęola w południowej części kotliny. Zasypanie z czasu zlo-dowacenia środkowopolskiego w dolinie Wisłoki, wypełniające głęboką rynnę, świadczy o pogłębieniu doliny do około 10—15 m poniżej współczesnych koryt (fig. 56). Podobnie w dolinie dolnego Sanu sięga ono do 15 m poniżej obecnych koryt (fig. 57). Wysokie położenie osadów z Adamówki należałoby więc tłumaczyć zawieszeniem koryt dopływów nad pogłębioną doliną Sanu i znaczną akumulacją w następnym okresie zimnym. Złożone w dnach rynien żwiry należą prawdopodobnie już częściowo do początku następnego okresu zimnego.

W Beskidach rozcięcie interglacjalne sięgnęło do 10—-20 m nad poziom koryt. W Myczkowcach nad Sanem stwierdzono w odcinku zero-dowanego tarasu ze zlodowacenia południowopolskiego, pokrytego cienką warstwą żwirów, zwietrzenie cokołu skalnego tarasu sięgające 4—5 m. Nastąpiło ono przed przykryciem przez osady stokowe. (J. Dziewański, L. Starkel, 1962).

TATRY I KOTLINA NOWOTARSKA

Najstarszymi osadami mezoplejstoceńskimi w omawianym regionie są dużie otoczaki kwarcytów i granitów tatrzańskich oraz piaskowców fliszowych, z których składa się pokrywa wodnolodowcowa zlodowacenia południowopolskiego w Kotlinie Orawsko-Nowotarskiej, a -zwłaszcza najwyższy poziom stożków akumulacyjnych Czarnego Dunajca, Białego Dunajca i Białki. W Kotlinie Zakopiańskiej i poniżej niej, w miejscach przełomów dolin wymienionych rzek, osady te są reprezentowane przez resztki pokrywy żwirowej leżące na cokole skalnym wysokości względnej do 50 m (M. Klimaszewski, 1961b). W stożkach miąższość osadów może osiągać 80 m. Ich pokrywa jest tektonicznie obniżona ku północy, pod stoki Gorców. Tam też, w osi równoleżnikowej Kotliny Orawsko--Nowotarskiej, pokrywa ta zapada pod osady młodsze. Do niej właśnie należy utwór morenopodobny odsłaniający się w Szaflarach; jego geneza do niedawna jeszcze była dyskusyjna. Dalsze szczątki pokrywy wodnolodowcowej w pobliżu stanowiska w Szaflarach odkrył później K. Birkenmajer (1968). Ich wiek określono jako starszy plejstocen na podstawie zespołu roślinnego (K. Birkenmajer, L. Stuchlik, 1975). Okazało się też, że cała fluwioglacjalna pokrywa w Szaflarach jest naruszona tektonicznie (K. Birkenmajer, 1976).

Pokrywa wodnolodowcowa zlodowacenia południowopolskiego ma występować według badań L. Watychy (1973) również w profilu wiertniczym we Wróblówce. Na głębokości 103,7—80,0 m leżą tam przewar-stwiające się pakiety żółtych, różnoziarnistych piasków, ze żwirem i otoczakami, iłu piaszczystego, zielonego ze żwirem i otoczakami oraz otoczaki ze żwirem i piaskiem. Miąższość poszczególnych pakietów wynosi od jednego do kilku metrów. Materiał w znacznej części pochodzi z Tatr. Pakiety iłu należy uważać za osady typu zastoiskowego.

Opisywana pokrywa rozciąga się do przełomu Dunajca w Pieninach. Nieco powyżej przełomu, w rejonie Mizernej, spoczywa ona na opisa-