DSC04180

PI.IJ KN NI* 1*11 I WV?VNV IftOttKOWOPOMMlI 19?

i' !!»J,!*,?'!!!*!^{1 h}°Tr^14lVk^rf°°^{n (A arodoA}» 10«0; \: HuhU . 1965*) KiuuHi^unc cechuje nikle występowanie drzew itiitutiych het

przewaga ^składników lasu liAcm,ste«o i duży udział ltwzczyny ik* ii ^sH'#vygrafic*n»e grupę organizmów twarzą mi^ »k: l-»rxi a«<Ki v\Vood), Pophid aurea tftirtrrm (Cocconil Cardturr naeus i otwornice: .bn monie beccari* (Linnaeus), Proieinłtl 'idare (Brady) 1 in.

Osady morskie i rzeczne w rejonie doliny dolnej Wisły

Jednym z bardziej charakterystycznych miejsc występowania usa-^_v>w mterglacjału eomskiego jest rejon doliny dolnej Wisły. Osady interglacjalne zajmują tu duże powierzchnie, a ich profil jest bardzo v: nicowany. Jest to obszar występowania jedynych znanych dotąd w polsce eomskich osadów morskich, obok których znajdują się też osady kontynentalne — jeziorne i rzeczne wypełniające dobrze rozwiniętą i rozległą sieć dolin kopalnych.

Osady morskie zawierają liczną faunę, wśród której największą rolę odgrywają otworniee i mięczaki. Występowanie mięczaków morskich w rejonie doliny dolnej Wisły jest znane od połowy ubiegłego wieku z wielu odsłonięć, m. in. z okolic Gniewu (G. Berendt, 1866) oraz z profilów wiertniczych z Tczewa, Malborka, Sztumu i Dzierzgonia (A. Jentzsch, 1S95; K. Keilhack, 1907, 1910). Jednakże pozycja stratygraficzna tej fauny przez długi czas nie była jasna, gdyż jej liczne stanowiska znajdowały się w różnych sytuacjach geologicznych i hipsometrycznych. Równie niejasne było też występowanie fauny słodkowodnej, która była często przemieszana z fauną morską. Próbę ustalenia jednolitego poziomu interglacjalnego, określonego jako poziom eemski podjął R. Galon (1934. 1938). Autor ten umieścił poziom interglacjalny, złożony z osadów morskich i słodkowodnych, w serii nazwanej II fluwioglacjąłem występującej między środkową i dolną z trzech odsłaniających się wzdłuż dolnej Wisły glin zwałowych. Tak określony poziom interglacjalny znajdował się jednak zbyt wysoko w stosunku do niektórych stanowisk znanych z profilów wiertniczych, co obok niezbyt pewnych kryteriów mających świadczyć o pierwotnym położeniu fauny morskiej w osadach przyjętych przez R. Galona za eemskie, wzbudzało liczne wątpliwości, wyrażane w opracowaniach późniejszych, m. in. przez B. Halickiego (1951a) i przez Z. Kotańskigo (1956),

Po raz pierwszy niewątpliwie pierwotne położenie eomskich osadów morskich stwierdzono w Tychnowach (J. Samsonowicz, 1951), a następnie w tej samej sytuacji geologicznej w pobliskim Brachłewie (J. Nowak, 1965). Duże znaczenie miało tu szczegółowe opracowanie bogatego zespołu otwornic i mięczaków wykonane przez J- Samsonowicza (1951), W. Pożaryskiego (1951) i I. Brodniewicz (1960, 1969. 1972), Sytuację stratygraficzną osadów zj Tychnowych opracował B. Halicki (1951a), który następnie (1951d), opierając się na wynikach badań pal biologicznych wykonanych w tym profilu przez J. Bremównę, określił, w powiązaniu ze starymi profilami ze Sztumu i Dzierzgonia, przybliżony zasięg osadów morza eemskicgo w trójkącie między Tczewem, Kwidzynem i Dzierzgoniem. Wiek transgresji tego morza przypada według tego autora na okres optimum interglacjalnego, a recesja nastąpiła po fitofa-