DSC04274

Nito:

Run K.

201

•/ rozmieszczeniu osadów i fonu ukumulucji lodowcowej wyniku, tc ia i większy w Karkonoaaach Zachodnich byl lodowiec Kotłów Śnieżnych. Jego moreny Bchodzą do 9fS0 m n.p.m. Wał moreny czołowej tego lodowca wznosi się 30 m ponud otoczeniem. Wul ten wykazuje dużą świętość formy, a więc ostry grzbiet i strome stoki. Po zaniku lodowcu denudacja nie zdołała zatrzeć pierwotnego charakteru form glacjainych. Osady i formy lodowcowe są tak świeże, że można je wiązać tylko ze zlodowaceniem pólnocnopolskim. Podczas zlodowaceń starszych, których granice przebiegały we wnętrzu Sudetów, nie było w Karkonoszach warunków klimatycznych sprzyjających lokalnemu zlodowaceniu górskiemu. Ta część Sudetów pozostawała wtedy w suchej strefie perygla-cjalnej.

Wkraczanie osadów stożków fluwioglacjalnych związanych z morenami zlodowacenia górskiego na utwory lądolodu w Kotlinie Jeleniogórskiej dowodzi różnicy w czasie zlodowacenia górskiego i niżowego w Sudetach (A. Jahn, S. Szczepankiewicz, 1967).

W Karkonoszach (fig. 117), podobnie jak w innych częściach Sudetów

Fig. 117. Mapa pokryw peryglacjalnych wschodniej części Karkonoszy (wg M. Cie-

lińskiej)

Pokrywy in situ: 1 — wychodnie litej skały, 2 — bloki średnicy > 0,5 m, 3 — bloki średnicy < 0,5 m, 4 — gruz skalny; pokrywy grawitacyjne: 5 — bloki średnicy > 0,5 m, 6 — bloki średnicy < 0,5 m, 7 — gruz skalny, 8 — glina soliflukcyjna, o — granica rumowisk skalnych; pokrywy morenowe: io — osady morenowe; pokrywy pochodzenia wodnego: li — osady blokowo-żwirowe i żwirowo-plaszczyste dolin rzecznych, 12 — torfowiska, 13 — tereny błotniste

19*