DSC05836

220

Aneta Jegicr

opóźnienia w rozwoju oraz zaburzenia w funkcjonowaniu analizatorów w jak najmniejszym stopniu ograniczały ich rozwój.

Warunkiem otoczenia dziecka i jego rodziny właściwą opieką, która decydować może o skuteczności leczenia i usprawniania, jest jak najwcześniej postawiona diagnoza zarówno medyczna, jak i psychopedagogiczna. Postawienie wczesnej i kompleksowej diagnozy to pierwszy etap, następnym jest powiadomienie rodziny dziecka. Trzeba pamiętać, że pojawienie się w rodzinie dziecka niepełnosprawnego jest zawsze traumatycznym przeżyciem. „Rodzice często z ogromnym trudem uświadamiają sobie fakt, że ich dziecko jest uszkodzone i wymaga specjalistycznej opieki (przyjęcie diagnozy). Nieprawidłowości rozwoju dziecka jako takie zawsze budzą sprzeciw i są niemożliwe do zaakceptowania, gdyż towarzyszą im silne pragnienia polepszenia sytuacji swojej i dziecka” (E. Sokołowska 1998). Przeciętny człowiek z reguły nie dysponuje specjalistyczną wiedzą na temat istoty choroby lub niepełnosprawności swojego dziecka. Informacje na ten temat powinny więc być podane w sposób przystępny, językiem zrozumiałym i w miarę możliwości pozbawionym skomplikowanych terminów medycznych, w warunkach zapewniających rodzicom jak największy komfort psychiczny. Przekazanie diagnozy powinno być połączone z informacją na temat przyczyn niepełnosprawności, specyficznych potrzeb dziecka, ograniczeń rozwojowych, jakie wynikać mogą z choroby oraz różnych możliwości leczenia i usprawniania. Sposób, w jaki zosta-nie to przekazane może zasadniczo zaważyć na stosunku rodziców do dziecka.

Praca z rodzicami dziecka niepełnosprawnego ma na celu ukształtowanie u nich właściwych postaw rodzicielskich. Jest to bardzo ważne, gdyż „prawidłowe postawy rodziców umożliwiają wzajemną wymianę uczuć, zarówno darzenie dziecka uczuciem, jak i przyjmowanie jego uczuć, a także spontaniczne „odczytywanie” przejawianych przez nie potrzeb oraz adekwatne na nie reakcje” (M. Ziemska 1973, s. 38). Dlatego istotne jest, aby rodzice w miarę szybko nauczyli się akceptować swoje dziecko za to, że jest. Kochać je bez zastrzeżeń i mimo różnych ograniczeń, mądrze wspierać jego rozwój. Może to również zapobiec wykształceniu się u dziecka nieprawidłowych postaw, które mają niekorzystny wpływ zarówno na proces leczenia i usprawniania, jak i na możliwość osiągnięcia samodzielności, umiejętność nawiązywania kontaktów społecznych oraz opanowanie zachowań społecznie uznawanych.

Niesprawność analizatora ruchowego, dodatkowe objawy kliniczne (upośledzenie umysłowe, padaczka, zaburzenia mowy, wzroku, słuchu i zachowania) oraz współistniejące liczne deficyty (w zakresie analizy i syntezy wzrokowej i słuchowej, koordynacji wzrokowo-ruchowej, orientacji w schemacie swojego ciała i w przestrzeni) to podstawowe przyczyny powodujące, że wiele dzieci z MPD, nawet o prawidłowym rozwoju intelektualnym, nie osiąga w odpowiednim wieku życia dojrzałości szkolnej. W związku z tym mają one odraczany obowiązek szkolny, lub rozpoczynają naukę nie osiągąjąc koniecznych kompetencji edukacyjnych. To staje się powodem niepowodzeń szkolnych.